- امام صادق علیه السلام: دعا کن و مگو که کار از کار گذشته است. زیرا دعا، عین عبادت است. خداوند می فرماید: «کسانی که از عبادت من گردن فرازی کنند؛ به زودی با خواری به دوزخ در می آیند.» و فرموده است: «مرا بخوانید تا پاسختان دهم.»
- امام صادق علیه السلام: خداوند به وسیله ی دعا آنچه را که می داند برای آن به درگاهش دعا می شود و او، آن را اجابت می نماید، دفع می کند و اگر بنده به آن دعا موفق نشده بود، هرآینه به او بلایی می رسید که ریشه اش را از زمین می کند.
- امام علی علیه السلام: دعا کلید های کامیابی و رمز های رستگاری است و بهترین دعا دعایی است که از سینه ی پاک و دلی پارسا برآید. مناجات مایه ی نجات است و اخلاص، مایه ی خلاص. پس هرگاه هراس و بی تابی بالا گرفت به خدا باید پناه جست.
- امام صادق علیه السلام: هرگاه به یکی از شما رقت قلب دست داد، دعا کند. زیرا قلب تا خالص نشود رقت نمی یابد.
- امام صادق علیه السلام: لقمان به فرزندش گفت: «...وقتی بر مرکب خویش سواری، به خواندن کتاب خدا بپرداز، وقتی سرگرم کار هستی تسبیح بگو، و هرگاه که تنها بودی به دعا مشغول شو.»
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله به علی علیه السلام فرمود: به برکت وجود امامان از نسل توست که به امتم باران داده می شود و دعایشان مستجاب می شود، خداوند، بلا را از آنان برمیگرداند و رحمت، از آسمان فرود می آید.
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرگاه فردی از شما دعا می کند، تقاضاهای بزرگ بنماید؛ زیرا بر خداوند هیچ چیز بزرگ (سنگین) نمی آید.
- امام علی علیه السلام: دعا کردن را پنج موقع مغتنم شمارید: هنگام خواندن قرآن، هنگام اذان، هنگام بارش باران، هنگام برخورد دو صف برای شهادت و هنگام دعای ستمدیده. زیرا هیچ مانعی میان آن و عرش نیست.
- امام باقر علیه السلام می فرماید: خداوند از میان بندگان مومنش بنده ای را که بیشتر دعا کند دوست می دارد. پس بر شما باد دعا کردن در سحرگاهان تا طلوع خورشید؛ زیرا این، وقتی است که در آن درهای آسمان باز می شود و روزی ها تقسیم می شود و حاجت های بزرگ برآورده می گردد.
- امام صادق علیه السلام: جدم می فرمود:«در دعا کردن پیش دستی کنید؛ زیرا بنده، چنان چه اهل دعا باشد وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«صدایی آشناست!» و چنان چه اهل دعای بسیار نباشد، وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«تا به حال کجا بودی؟!»
- امام صادق علیه السلام: هرگاه حاجتی داشتی، وضو بگیر و دو رکعت نماز بخوان، سپس حمد و ثنای خدا را به جای بیاور و نعمت هایش را یاد کن، آنگاه دعایت اجابت می شود.
- امام صادق علیه السلام : هرکه شب را با وضو بخوابد، آن شب، بسترش مسجد اوست و اگر برخیزد و نماز بخواند و سپس به ذکر خدا بپردازد، هرچه از خدا بخواهد، به او عطا می فرماید.
-
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرکس دعایش را به همه ی مردان و زنان مومن تعمیم دهد، دعایش مستجاب می شود.
-
سپاس خداى را سزاست بر هر نعمتى كه بر من ارزانى داشته يا موجود مى باشد.
- پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله : دعا، كليد حاجت است و لقمههاى حلال، دندانه هاى آن كليدند.
- پیامبر خدا صلىاللهعليهوآله : خداوند عزّوجل شرم میکند از بندهاش که با جماعت ، نماز بخواند و سپس حاجتش را از او بخواهد و برود و حاجتش را برآوده نسازد.
- امام صادق عليه‌السلام : دعا، مخزن اجابت است، همچنان كه ابر مخزن باران است.
- پیامبر خدا صلىاللهعليهوآله : ناتوانترین مردم كسی است كه از دعا كردن ناتوان باشد.
- پیامبر اکرم صلىاللهعليهوآله : ترک دعا گناه است.
دعای برطرف کردن درد مثانه و فلج
امام جعفر صادق عليه‌السلام فرمود: روزی در خدمت پدرم نشسته بودم و مردی نزد او بود که یک دست او فلج و خشک گردیده بود و از پدرم استدعا نمود که او را دعایی تعلیم نماید. می‌گفت که درد سنگ مثانه نیز دارد و نمی‌تواند بول کند مگر به مشقّت و دشواری بسیار. پس پدرم به او این دعا را آموخت. آن مرد به پدرم گفت: استدعا دارم دو دست مبارک خود را بر دست من بمالید. پس حضرت چنان کرد و فرمود: این دعا را در سجده نماز شبت بخوان و دعا این است:
اللَّهُمَّ إِنِّي أَدْعُوكَ دُعَاءَ الْعَلِيلِ الذَّلِيلِ الْفَقِيرِ أَدْعُوكَ دُعَاءَ مَنْ قَدِ اشْتَدَّتْ فَاقَتُهُ وَقَلَّتْ حِيلَتُهُ وَضَعُفَ عَمَلُهُ مِنَ الْخَطِيئَةِ وَالْبَلاَءِ دُعَاءَ مَكْرُوبٍ إِنْ لَمْ تُدَارِكْهُ هَلَكَ وَإِنْ لَمْ تَسْتَنْقِذْهُ فَلاَ حِيلَةَ لَهُ فَلاَ تُحِطْ بِي. يَا سَيِّدِي وَمَوْلاَيَ وَإِلَهِي مَكْرَكَ وَلاَ تُثْبِتْ عَلَيَّ غَضَبَكَ وَلاَ تَضْطَرَّنِي إِلَى الْيَأْسِ مِنْ رَوْحِكَ وَالْقُنُوطِ مِنْ رَحْمَتِكَ وَطُولِ الصَّبْرِ عَلَى الاَْذَى. اللَّهُمَّ لاَ طَاقَةَ لِي عَلَى بَلاَئِكَ وَلاَ غَنَاءَ بِي عَنْ رَحْمَتِكَ وَرَوْحِكَ وَهَذَا ابْنُ نَبِيِّكَ وَحَبِيبِكَ صَلَوَاتُكَ عَلَيْهِ بِهِ أَتَوَجَّهُ إِلَيْكَ فَإِنَّكَ جَعَلْتَهُ مَفْزَعآ لِلْخَائِفِ وَاسْتَوْدَعْتَهُ عِلْمَ مَا كَانَ وَمَا هُوَ كَائِنٌ فَاكْشِفْ ضُرِّي وَخَلِّصْنِي مِنْ هَذِهِ الْبَلِيَّةِ إِلَى مَا عَوَّذْتَنِي مِنْ عَافِيَتِكَ وَرَحْمَتِكَ انْقَطَعَ الرَّجَاءُ إِلّاَ مِنْكَ يَا اللهُ يَا اللهُ يَا اللهُ.
خداوندا! تو را می‌خوانم مانند خواندن بیمار خوار و محتاج تو را می‌خوانم مانند کسی که احتیاج و پریشانی او بسیار است و چاره‌اش کم و توفیق عمل خیر او به جهت گناه کم گردیده است مانند شخصی اندوهناک تو را می‌خوانم که اگر به او رسیدگی نکنی هلاک می‌شود و اگر او را از بلاها رها ننمایی چاره‌ای برای او نمی‌ماند. پس ای سید و ای صاحب و ای خدای من، عقوبت خود را شامل حال من مکن و بر من خشم خودت را چیره مکن و مرا به مأیوس شدن از آسایشت و ناامیدی از رحمتت و صبر کردن بسیار بر آزار مضطر مکن. خداوندا! نمی‌توانم بلایت را تحمل کنم و از رحمت و آسایشت بی‌نیاز نیستم و این است پسر پیغمبر تو و دوست تو [که رحمت‌های تو بر او باد] به وسیله او روی به سوی تو می‌آورم. آن حضرت را برای فرد ترسناک پناه قرار دادی و به او علم آن چه را که بوده است و آن چه را که می‌باشد سپرده‌ای پس درد مرا برطرف کن و مرا از این بلا نجات ده و به سلامتی و رحمت خود برسان که به من می‌بخشیدی. امید من بریده است مگر از تو ای خدای من ای خدای من ای خدای من.
راوی گوید: پس آن مرد بیرون رفت. بعد از چند روز خدمت حضرت رسید بر او اثری از بیماری که دیده بودیم باقی نمانده بود. امام صادق عليه‌السلام امر کرد این جریان را پنهان کنیم و فرمود: پدرم را خبر دادم که آن مرد شفا یافت فرمود: ای فرزند! هر کسی به بلائی مبتلا شود و آن را از مردمان پنهان کند و با این دعا به خدا شکوه نماید که او را شفا دهد پس او را از بلا نجات می‌دهد.
