- امام صادق علیه السلام: دعا کن و مگو که کار از کار گذشته است. زیرا دعا، عین عبادت است. خداوند می فرماید: «کسانی که از عبادت من گردن فرازی کنند؛ به زودی با خواری به دوزخ در می آیند.» و فرموده است: «مرا بخوانید تا پاسختان دهم.»
- امام صادق علیه السلام: خداوند به وسیله ی دعا آنچه را که می داند برای آن به درگاهش دعا می شود و او، آن را اجابت می نماید، دفع می کند و اگر بنده به آن دعا موفق نشده بود، هرآینه به او بلایی می رسید که ریشه اش را از زمین می کند.
- امام علی علیه السلام: دعا کلید های کامیابی و رمز های رستگاری است و بهترین دعا دعایی است که از سینه ی پاک و دلی پارسا برآید. مناجات مایه ی نجات است و اخلاص، مایه ی خلاص. پس هرگاه هراس و بی تابی بالا گرفت به خدا باید پناه جست.
- امام صادق علیه السلام: هرگاه به یکی از شما رقت قلب دست داد، دعا کند. زیرا قلب تا خالص نشود رقت نمی یابد.
- امام صادق علیه السلام: لقمان به فرزندش گفت: «...وقتی بر مرکب خویش سواری، به خواندن کتاب خدا بپرداز، وقتی سرگرم کار هستی تسبیح بگو، و هرگاه که تنها بودی به دعا مشغول شو.»
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله به علی علیه السلام فرمود: به برکت وجود امامان از نسل توست که به امتم باران داده می شود و دعایشان مستجاب می شود، خداوند، بلا را از آنان برمیگرداند و رحمت، از آسمان فرود می آید.
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرگاه فردی از شما دعا می کند، تقاضاهای بزرگ بنماید؛ زیرا بر خداوند هیچ چیز بزرگ (سنگین) نمی آید.
- امام علی علیه السلام: دعا کردن را پنج موقع مغتنم شمارید: هنگام خواندن قرآن، هنگام اذان، هنگام بارش باران، هنگام برخورد دو صف برای شهادت و هنگام دعای ستمدیده. زیرا هیچ مانعی میان آن و عرش نیست.
- امام باقر علیه السلام می فرماید: خداوند از میان بندگان مومنش بنده ای را که بیشتر دعا کند دوست می دارد. پس بر شما باد دعا کردن در سحرگاهان تا طلوع خورشید؛ زیرا این، وقتی است که در آن درهای آسمان باز می شود و روزی ها تقسیم می شود و حاجت های بزرگ برآورده می گردد.
- امام صادق علیه السلام: جدم می فرمود:«در دعا کردن پیش دستی کنید؛ زیرا بنده، چنان چه اهل دعا باشد وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«صدایی آشناست!» و چنان چه اهل دعای بسیار نباشد، وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«تا به حال کجا بودی؟!»
- امام صادق علیه السلام: هرگاه حاجتی داشتی، وضو بگیر و دو رکعت نماز بخوان، سپس حمد و ثنای خدا را به جای بیاور و نعمت هایش را یاد کن، آنگاه دعایت اجابت می شود.
- امام صادق علیه السلام : هرکه شب را با وضو بخوابد، آن شب، بسترش مسجد اوست و اگر برخیزد و نماز بخواند و سپس به ذکر خدا بپردازد، هرچه از خدا بخواهد، به او عطا می فرماید.
-
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرکس دعایش را به همه ی مردان و زنان مومن تعمیم دهد، دعایش مستجاب می شود.
-
سپاس خداى را سزاست بر هر نعمتى كه بر من ارزانى داشته يا موجود مى باشد.
- پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله : دعا، كليد حاجت است و لقمههاى حلال، دندانه هاى آن كليدند.
- پیامبر خدا صلىاللهعليهوآله : خداوند عزّوجل شرم میکند از بندهاش که با جماعت ، نماز بخواند و سپس حاجتش را از او بخواهد و برود و حاجتش را برآوده نسازد.
- امام صادق عليهالسلام : دعا، مخزن اجابت است، همچنان كه ابر مخزن باران است.
- پیامبر خدا صلىاللهعليهوآله : ناتوانترین مردم كسی است كه از دعا كردن ناتوان باشد.
- پیامبر اکرم صلىاللهعليهوآله : ترک دعا گناه است.
روز هشتم
«أَلْيَوْمُ الثَّامِنُ»
اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَدَدَ الشَّجَرِ [وَالْمَدَرِ وَ لَكَ الْحَمْدُ عَدَدَ الشَّعْرِ وَ ] الْوَبَرِ وَ لَكَ الْحَمْدُ عَدَدَ أَيَّامِ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ وَ لَكَ الْحَمْدُ عَدَدَ النُّجُومِ وَ لَكَ الْحَمْدُ عَدَدَ قَطْرِ الْمَطَرِ وَ لَكَ الْحَمْدُ عَدَدَ قَطْرِ الْبَحْرِ وَ لَكَ الْحَمْدُ عَدَدَ كُلِّ شَيْءٍ خَلَقْتَ وَ لَكَ الْحَمْدُ مِلْءَ عَرْشِكَ وَ لَكَ الْحَمْدُ مِدَادَ كَلِمَاتِكَ وَ لَكَ الْحَمْدُ رِضَا نَفْسِكَ وَ لَكَ الْحَمْدُ عَدَدَ مَا أَحَاطَ بِهِ عِلْمُكَ وَ لَكَ الْحَمْدُ فِي كُلِّ شَيْءٍ نَفَذَ فِيهِ بَصَرُكَ وَ لَكَ الْحَمْدُ فِي كُلِّ شَيْءٍ بَلَغَتْهُ عَظَمَتُكَ وَ لَكَ الْحَمْدُ فِي كُلِّ شَيْءٍ وَ سِعَتْهُ رَحْمَتُكَ وَ لَكَ الْحَمْدُ فِي كُلِّ شَيْءٍ خَزَائِنُهُ بِيَدِكَ وَ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا أَحَاطَ بِهِ كِتَابُكَ وَ لَكَ الْحَمْدُ حَمْداً دَائِماً سَرْمَداً لاَ يَنْقَضِي أَبَداً وَ لاَ تُحْصِي لَهُ الْخَلاَئِقُ عَدَداً. اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا تَسْتَجِيبُ بِهِ لِمَنْ دَعَاكَ وَ لَكَ الْحَمْدُ بِمَحَامِدِكَ كُلِّهَا سِرِّهَا وَ عَلاَنِيَتِهَا أَوَّلِهَا وَ آخِرِهَا وَ ظَاهِرِهَا وَ بَاطِنِهَا. اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا كَانَ. اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ حَمْداً كَثِيراً كَمَا أَنْعَمْتَ عَلَيْنَا رَبَّنَا كَثِيراً. اللَّهُمَّ رَبَّنَا لَكَ الْحَمْدُ كُلُّهُ وَ لَكَ الْمُلْكُ كُلُّهُ وَ إِلَيْكَ يَرْجِعُ الْاَمْرُ كُلُّهُ عَلاَنِيَتُهُ وَ سِرُّهُ. اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى بَلاَئِكَ وَ صُنْعِكَ عِنْدَنَا قَدِيماً وَ حَدِيثاً وَ عِنْدِي خَاصَّةً خَلَقْتَنِي وَ هَدَيْتَنِي فَأَحْسَنْتَ خَلْقِي وَ أَحْسَنْتَ هِدَايَتِي وَ عَلَّمْتَنِي فَأَحْسَنْتَ تَعْلِيمِي فَلَكَ الْحَمْدُ يَا إِلَهِي عَلَى بَلاَئِكَ وَ صُنْعِكَ عِنْدِي فَكَمْ مِنْ كَرْبٍ قَدْ كَشَفْتَهُ وَ كَمْ مِنْ هَمٍّ قَدْ فَرَّجْتَهُ عَنِّي وَ كَمْ مِنْ شِدَّةٍ جَعَلْتَ بَعْدَهَا رَخَاءً. اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا نُسِيَ مِنْهَا وَ مَا ذُكِرَ وَ مَا شُكِرَ مِنْهَا وَ مَا كُفِرَ وَ مَا مَضَى مِنْهَا وَ مَا بَقِيَ. اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَدَدَ مَغْفِرَتِكَ وَ لَكَ الْحَمْدُ عَدَدَ عَفْوِكَ وَ لَكَ الْحَمْدُ عَدَدَ تَفَضُّلِكَ وَ لَكَ الْحَمْدُ بِإِصْلاَحِكَ أَمْرَنَا وَ حُسْنِ بَلاَئِكَ عِنْدَنَا. اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ وَ أَنْتَ أَهْلٌ أَنْ تُحْمَدَ وَ تُعْبَدَ وَ تُشْكَرَ يَا خَيْرَ الْمَحْمُودِينَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.
خدایا !ستایش شایستهٔ توست به تعداد هر درخت و برگ ستایش شایستهٔ توست به شمارهٔ هر سنگ ریزه و کلوخ و ستایش شایستهٔ توست به تعداد هر تار مو و کرک و ستایش شایستهٔ توست به تعداد روزهای دنیا و آخرت ستایش شایستهٔ توست به شمارهٔ ستارگان آسمان و ستایش شایستهٔ ترست به تعداد قطرات باران و ستایش شایستهٔ توست به شمارش هر قطره از آب دریا و ستایشی شایستهٔ توست به تعداد آنچه خلق کرده ای و ستایش شایستهٔ توست به اندازه ای که عرشت را فرا بگیرد. وستایش شایستهٔ توست به اندازه موجوداتت و ستایش شایستهٔ توست همانند خشنودی تو و ستایش شایستهٔ توست به شمارهٔ آنچه دانشت انرا فرا گرفته وستایش شایسته توست در هر انچه علم تو به ان نافذ است وستایش شایسته توست در هر چه عظمت تو به ان برسد وستایش شایسته توست در هر چه که رحمتت آن را فراگرفته و ستایش شایستهٔ توست در هر چه گنجینه هایش به دست توست و ستایش شایستهٔ توست بر آنچه کتابت بدان احاطه دارد و ستایش شایستهٔ توست، ستایشی جاودانه که هیچگاه پایان نپذیرد و موجودات ؛ توانایی شمارش آن را نداشته باشند. خدایا ! ستایش شایستهٔ توست بر آنچه از دعاهای خوانندگانت که اجابت کرده ای وستایش شایستهٔ توست به تمامی ستودنیهایت؛ بر تمامی نعمتهایت، پنهان و آشکارش، آغاز و انجامش، هویدا و نهانش. خدایا !ستایش شایستهٔ توست بر آنچه بوده و آنچه وجود ندارد اوستایش شایستهٔ توست بر آنچه وجود دارد؛ خدایا ! ستایش شایستهٔ توست ستایشی بسیار؛ چنانچه ای پروردگار ما! بر مانعمت بسیار دادی ؛ خدایا! ای پروردگار ما! تمامحمد و ستایش، مخصوص توست و همهٔ ملک و پادشاهی از آن توست و تمام خیر و خوبی به دست توست و همهٔ کارها، آشکار و پنهان به آن بازگردد. خدایا !ستایش شایستهٔ توست بر رفتارت درگذشته و حال با ما و به خصوص نسبت به من؛ مرا آفریدی و هدایت فرمودی و نیکو آفریده و نیکو هدایتم نمودی و مراتعلیم دادی و نیکو تعلیم دادی. پس ستایش شایستهٔ توست ای معبودم! به رفتار نیکویت دربارهٔ من؛ چه بسیار رنجی که از من برطرف کردی و چه بسیار اندوهی که از من زدودی و چه بسیار سختی که در پی آن آسانی مقرر فرمودی؛ خدایا! ستایش شایستهٔ توست بر نعمتهایت؛ آنچه فراموش شده و آنچه به یاد دارم و آنچه سپاسش انجام شده و آنچه سپاسش گذارده نشده و آنچه گذشته و آنچه به جای مانده است. خدایا !ستایش شایستهٔ توست به شمارهٔ آمرزشت وستایش شایستهٔ توست به عدد گذشت و پرده پوشیت و ستایش شایستهٔ توست به شمارهٔ تفضل و نعمت بخشیت و ستایش شایستهٔ توست به کارهایی که از ما اصلاح کردی؛به رفتارهای نیکویت در نزد ما؛ خدایا !ستایش شایستهٔ تو ست که تو شایستهٔ ستایش و پرستش و سپاسگزاری هستی.
