- امام صادق علیه السلام: دعا کن و مگو که کار از کار گذشته است. زیرا دعا، عین عبادت است. خداوند می فرماید: «کسانی که از عبادت من گردن فرازی کنند؛ به زودی با خواری به دوزخ در می آیند.» و فرموده است: «مرا بخوانید تا پاسختان دهم.»
- امام صادق علیه السلام: خداوند به وسیله ی دعا آنچه را که می داند برای آن به درگاهش دعا می شود و او، آن را اجابت می نماید، دفع می کند و اگر بنده به آن دعا موفق نشده بود، هرآینه به او بلایی می رسید که ریشه اش را از زمین می کند.
- امام علی علیه السلام: دعا کلید های کامیابی و رمز های رستگاری است و بهترین دعا دعایی است که از سینه ی پاک و دلی پارسا برآید. مناجات مایه ی نجات است و اخلاص، مایه ی خلاص. پس هرگاه هراس و بی تابی بالا گرفت به خدا باید پناه جست.
- امام صادق علیه السلام: هرگاه به یکی از شما رقت قلب دست داد، دعا کند. زیرا قلب تا خالص نشود رقت نمی یابد.
- امام صادق علیه السلام: لقمان به فرزندش گفت: «...وقتی بر مرکب خویش سواری، به خواندن کتاب خدا بپرداز، وقتی سرگرم کار هستی تسبیح بگو، و هرگاه که تنها بودی به دعا مشغول شو.»
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله به علی علیه السلام فرمود: به برکت وجود امامان از نسل توست که به امتم باران داده می شود و دعایشان مستجاب می شود، خداوند، بلا را از آنان برمیگرداند و رحمت، از آسمان فرود می آید.
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرگاه فردی از شما دعا می کند، تقاضاهای بزرگ بنماید؛ زیرا بر خداوند هیچ چیز بزرگ (سنگین) نمی آید.
- امام علی علیه السلام: دعا کردن را پنج موقع مغتنم شمارید: هنگام خواندن قرآن، هنگام اذان، هنگام بارش باران، هنگام برخورد دو صف برای شهادت و هنگام دعای ستمدیده. زیرا هیچ مانعی میان آن و عرش نیست.
- امام باقر علیه السلام می فرماید: خداوند از میان بندگان مومنش بنده ای را که بیشتر دعا کند دوست می دارد. پس بر شما باد دعا کردن در سحرگاهان تا طلوع خورشید؛ زیرا این، وقتی است که در آن درهای آسمان باز می شود و روزی ها تقسیم می شود و حاجت های بزرگ برآورده می گردد.
- امام صادق علیه السلام: جدم می فرمود:«در دعا کردن پیش دستی کنید؛ زیرا بنده، چنان چه اهل دعا باشد وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«صدایی آشناست!» و چنان چه اهل دعای بسیار نباشد، وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«تا به حال کجا بودی؟!»
- امام صادق علیه السلام: هرگاه حاجتی داشتی، وضو بگیر و دو رکعت نماز بخوان، سپس حمد و ثنای خدا را به جای بیاور و نعمت هایش را یاد کن، آنگاه دعایت اجابت می شود.
- امام صادق علیه السلام : هرکه شب را با وضو بخوابد، آن شب، بسترش مسجد اوست و اگر برخیزد و نماز بخواند و سپس به ذکر خدا بپردازد، هرچه از خدا بخواهد، به او عطا می فرماید.
-
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرکس دعایش را به همه ی مردان و زنان مومن تعمیم دهد، دعایش مستجاب می شود.
-
سپاس خداى را سزاست بر هر نعمتى كه بر من ارزانى داشته يا موجود مى باشد.
- پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله : دعا، كليد حاجت است و لقمههاى حلال، دندانه هاى آن كليدند.
- پیامبر خدا صلىاللهعليهوآله : خداوند عزّوجل شرم میکند از بندهاش که با جماعت ، نماز بخواند و سپس حاجتش را از او بخواهد و برود و حاجتش را برآوده نسازد.
- امام صادق عليهالسلام : دعا، مخزن اجابت است، همچنان كه ابر مخزن باران است.
- پیامبر خدا صلىاللهعليهوآله : ناتوانترین مردم كسی است كه از دعا كردن ناتوان باشد.
- پیامبر اکرم صلىاللهعليهوآله : ترک دعا گناه است.
وداع حج
امام صادق عليهالسلام فرمودند: و چون خواستى از مكه خارج شوى و به خانه ات بازگردى، با خانه كعبه وداع كن: يعنى هفت دور، گرد خانه كعبه طواف كن و اگر توانستى در هر دور طواف، ركن حجر الاسود و ركن يمانى را در آغوش بگير، و اگر نتوانستى، در شروع طواف و ختم طواف ركن حجر و ركن يمانى را در آغوش بگير، و اگر نتوانستى، به هر صورتى كه ممكن شد، اين دو ركن را استلام كن. بعد از ختم طواف، به پشت كعبه مقابل مستجار متوسل شو، آن سان كه روز ورود به مكه متوسل شدى.در آنجا نيايشى انتخاب كن كه مناسب با حال و روزگارت باشد. سپس حجر الاسود را در آغوش بگير و بعد از آن شكم خود را به ديوار كعبه بچسبان و دست چپ را بر روى حجر الاسود و دست راست را به درگاهى در بگذار و خدا را حمد و ثنا كن و بر رسول خدا صلوات بفرست و بگو:
1. اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ عَبْدِكَ وَ رَسُولِكَ وَ نَبِيِّكَ وَ أَمِينِكَ وَ حَبِيبِكَ وَ نَجِيِّكَ وَ خِيَرَتِكَ مِنْ خَلْقِكَ. اللَّهُمَّ كَمَا بَلَغَ رِسَالاَتِكَ وَ جَاهَدَ فِي سَبِيلِكَ وَ صَدَعَ بِأَمْرِكَ وَ أُوذِيَ فِي جَنْبِكَ وَ عَبَدَكَ حَتَّى أَتَاهُ الْيَقِينُ. اللَّهُمَّ اقْلِبْنِي مُفْلِحاً مُنْجِحاً مُسْتَجَاباً لِي بِأَفْضَلِ مَا يَرْجِعُ بِهِ أَحَدٌ مِنْ وَفْدِكَ مِنَ الْمَغْفِرَةِ وَ الْبَرَكَةِ وَ الرَّحْمَةِ وَ الرِّضْوَانِ وَ الْعَافِيَةِ. اللَّهُمَّ إِنْ أَمَتَّنِي فَاغْفِرْ لِي وَ إِنْ أَحْيَيْتَنِي فَارْزُقْنِيهِ مِنْ قَابِلٍ. اللَّهُمَّ لاَ تَجْعَلْهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنْ بَيْتِكَ.
2. اللَّهُمَّ إِنِّي عَبْدُكَ وَ ابْنُ عَبْدِكَ وَ ابْنُ أَمَتِكَ حَمَلْتَنِي عَلَى دَوَابِّكَ وَ سَيَّرْتَنِي فِي بِلاَدِكَ حَتَّى أَقْدَمْتَنِي حَرَمَكَ وَ أَمْنَكَ وَ قَدْ كَانَ فِي حُسْنِ ظَنِّي بِكَ أَنْ تَغْفِرَ لِي ذُنُوبِي فَإِنْ كُنْتَ قَدْ غَفَرْتَ لِي ذُنُوبِي فَازْدَدْ عَنِّي رِضًا وَ قَرِّبْنِي إِلَيْكَ زُلْفَى وَ لاَ تُبَاعِدْنِي وَ إِنْ كُنْتَ لَمْ تَغْفِرْ لِي فَمِنَ الْآنَ فَاغْفِرْ لِي قَبْلَ أَنْ تَنْأَى عَنْ بَيْتِكَ دَارِي فَهَذَا أَوَانُ انْصِرَافِي إِنْ كُنْتَ أَذِنْتَ لِي غَيْرَ رَاغِبٍ عَنْكَ وَ لاَ عَنْ بَيْتِكَ وَ لاَ مُسْتَبْدِلٍ بِكَ وَ لاَ بِهِ. اللَّهُمَّ احْفَظْنِي مِنْ بَيْنِ يَدَيَّ وَ مِنْ خَلْفِي وَ عَنْ يَمِينِي وَ عَنْ شِمَالِي حَتَّى تُبَلِّغَنِي أَهْلِي فَإِذَا بَلَّغْتَنِي أَهْلِي فَاكْفِنِي مَئُونَةَ عِبَادِكَ وَ عِيَالِي فَإِنَّكَ وَلِيُّ ذَلِكَ مِنْ خَلْقِكَ وَ مِنِّي.
1. خدايا! درود فرست بر محمّد بنده و فرستاده، و پيامبر و امين، و دوست و سخن گوينده با تو، و برگزيده خلقت، خدايا! همچنان كه رسالتهايت را رسانيد، و در راهت كوشش كرد، و فرمانت را گردن نهاد، و در راهت آزار ديد، و تو را تا سرحدّ مرگ عبادت كرد. خدايا! مرا رستگار و پيروز، با اجابت دعايم بازگردان، با بهترين چيزى كه ميهمانات با آن بازگشته اند، از بخشش و بركت و رحمت و خشنودى و سلامتى، خدايا! اگر مرا مى ميرانى مرا بيامرز، و اگر زنده مى دارى سال آينده نيز حج را روزى ام گردان، خدايا! اين مرتبه را آخرين ديدارم از خانه ات قرار مده.
2. خدايا! من بنده تو و پسر بنده و پسر كنيز تو هستم، مرا بر چهارپايانت سوار كردى، و در شهرهايت حركت دادى تا به حرمت و محلّ امنت رساندى، و گمان نيكم به تو آن بود كه گناهانم را بيامرزى، اگر گناهانم را آمرزيده اى بر خشنودى ات بر من بيفزا، و مرا به خود نزديك گردان، و مرا از خود دور مساز، و اگر مرا نيامرزيدى هم اكنون مرا بيامرز، قبل از اين كه از خانه ات دور شويم، اين آغاز بازگشتم مى باشد، اگر به من اجازه بازگشت دهى، در حالى كه از تو و از خانه ات روى گردان نيستم، و چيزى را در مقابل تو و خانه ات اختيار نكرده ام. خدايا! مرا از پيشاپيش و از شت سر و از طرف راست و از طرف چپ حفظ فرما، تا به خانواده ام برسانى، و هر گاه مرا به خانواده ام رساندى رنج بندگان و خاندانم را كفايت فرما، به درستى كه تو صاحب اين امر از من و از مخلوقاتت مى باشى.
سپس بازگرد و از آب زمزم بنوش و سپس خارج شو و بگو:
آئِبُونَ تَائِبُونَ عَابِدُونَ لِرَبِّنَا حَامِدُونَ إِلَى رَبِّنَا رَاغِبُونَ إِلَى اللَّهِ رَاجِعُونَ إِنْ شَاءَ اللَّهُ.
بازگشت كننده ايم، توبه كننده ايم، عبادت كننده ايم، ستايشگر پروردگارمان هستيم، مشتاق پروردگارمان مى باشيم، اگر خدا بخواهد، به سوى خدا بازمى گرديم.
امام صادق عليهالسلام وقتى مى خواستند با خانه خدا وداع كنند و از مسجد الحرام بيرون آيند، نزديک درِ مسجد مدت زيادى به سجده مى افتادند و سپس برخاسته، از مسجد خارج مى شدند.