- امام صادق علیه السلام: دعا کن و مگو که کار از کار گذشته است. زیرا دعا، عین عبادت است. خداوند می فرماید: «کسانی که از عبادت من گردن فرازی کنند؛ به زودی با خواری به دوزخ در می آیند.» و فرموده است: «مرا بخوانید تا پاسختان دهم.»
- امام صادق علیه السلام: خداوند به وسیله ی دعا آنچه را که می داند برای آن به درگاهش دعا می شود و او، آن را اجابت می نماید، دفع می کند و اگر بنده به آن دعا موفق نشده بود، هرآینه به او بلایی می رسید که ریشه اش را از زمین می کند.
- امام علی علیه السلام: دعا کلید های کامیابی و رمز های رستگاری است و بهترین دعا دعایی است که از سینه ی پاک و دلی پارسا برآید. مناجات مایه ی نجات است و اخلاص، مایه ی خلاص. پس هرگاه هراس و بی تابی بالا گرفت به خدا باید پناه جست.
- امام صادق علیه السلام: هرگاه به یکی از شما رقت قلب دست داد، دعا کند. زیرا قلب تا خالص نشود رقت نمی یابد.
- امام صادق علیه السلام: لقمان به فرزندش گفت: «...وقتی بر مرکب خویش سواری، به خواندن کتاب خدا بپرداز، وقتی سرگرم کار هستی تسبیح بگو، و هرگاه که تنها بودی به دعا مشغول شو.»
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله به علی علیه السلام فرمود: به برکت وجود امامان از نسل توست که به امتم باران داده می شود و دعایشان مستجاب می شود، خداوند، بلا را از آنان برمیگرداند و رحمت، از آسمان فرود می آید.
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرگاه فردی از شما دعا می کند، تقاضاهای بزرگ بنماید؛ زیرا بر خداوند هیچ چیز بزرگ (سنگین) نمی آید.
- امام علی علیه السلام: دعا کردن را پنج موقع مغتنم شمارید: هنگام خواندن قرآن، هنگام اذان، هنگام بارش باران، هنگام برخورد دو صف برای شهادت و هنگام دعای ستمدیده. زیرا هیچ مانعی میان آن و عرش نیست.
- امام باقر علیه السلام می فرماید: خداوند از میان بندگان مومنش بنده ای را که بیشتر دعا کند دوست می دارد. پس بر شما باد دعا کردن در سحرگاهان تا طلوع خورشید؛ زیرا این، وقتی است که در آن درهای آسمان باز می شود و روزی ها تقسیم می شود و حاجت های بزرگ برآورده می گردد.
- امام صادق علیه السلام: جدم می فرمود:«در دعا کردن پیش دستی کنید؛ زیرا بنده، چنان چه اهل دعا باشد وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«صدایی آشناست!» و چنان چه اهل دعای بسیار نباشد، وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«تا به حال کجا بودی؟!»
- امام صادق علیه السلام: هرگاه حاجتی داشتی، وضو بگیر و دو رکعت نماز بخوان، سپس حمد و ثنای خدا را به جای بیاور و نعمت هایش را یاد کن، آنگاه دعایت اجابت می شود.
- امام صادق علیه السلام : هرکه شب را با وضو بخوابد، آن شب، بسترش مسجد اوست و اگر برخیزد و نماز بخواند و سپس به ذکر خدا بپردازد، هرچه از خدا بخواهد، به او عطا می فرماید.
-
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرکس دعایش را به همه ی مردان و زنان مومن تعمیم دهد، دعایش مستجاب می شود.
-
سپاس خداى را سزاست بر هر نعمتى كه بر من ارزانى داشته يا موجود مى باشد.
- پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌وآله : دعا، كليد حاجت است و لقمههاى حلال، دندانه هاى آن كليدند.
- پیامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌وآله : خداوند عزّوجل شرم میکند از بندهاش که با جماعت ، نماز بخواند و سپس حاجتش را از او بخواهد و برود و حاجتش را برآوده نسازد.
- امام صادق عليهالسلام : دعا، مخزن اجابت است، همچنان كه ابر مخزن باران است.
- پیامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌وآله : ناتوانترین مردم كسی است كه از دعا كردن ناتوان باشد.
- پیامبر اکرم صلى‌الله‌عليه‌وآله : ترک دعا گناه است.
روز نوزدهم
«أَلْيَوْمُ التَّاسِعُ عَشَرَ»
الْحَمْدُ لِلهِ بِمَا حَمِدَ اللهُ بِهِ نَفْسَهُ وَ لاَ إِلَهَ إِلَّا اللهُ بِمَا هَلَّلَ اللهُ بِهِ نَفْسَهُ وَ سُبْحَانَ اللهِ بِمَا سَبَّحَ اللهُ بِهِ نَفْسَهُ وَ اللهُ أَكْبَرُ بِمَا كَبَّرَ اللهُ بِهِ نَفْسَهُ وَ الْحَمْدُ لِلهِ بِمَا حَمِدَ اللهَ بِهِ عَرْشُهُ وَ كُرْسِيُّهُ وَ مَنْ تَحْتَهُ وَ لاَ إِلَهَ إِلَّا اللهُ بِمَا هَلَّلَ اللهَ بِهِ عَرْشُهُ وَ كُرْسِيُّهُ وَ مَنْ تَحْتَهُ وَ سُبْحَانَ اللهِ بِمَا سَبَّحَ اللهَ بِهِ عَرْشُهُ وَ كُرْسِيُّهُ وَ مَنْ تَحْتَهُ وَ اللهُ أَكْبَرُ بِمَا كَبَّرَ اللهَ بِهِ عَرْشُهُ وَ كُرْسِيُّهُ وَ مَنْ تَحْتَهُ وَ الْحَمْدُ لِلهِ بِمَا حَمِدَ اللهَ بِهِ خَلْقُهُ وَ الْحَمْدُ لِلهِ بِمَا حَمِدَ اللهَ بِهِ مَلاَئِكَتُهُ وَ الْحَمْدُ لِلهِ بِمَا حَمِدَ اللهَ بِهِ سَمَاوَاتُهُ وَ أَرْضُهُ وَ اللهُ أَكْبَرُ بِمَا كَبَّرَ اللهَ بِهِ سَمَاوَاتُهُ وَ أَرْضُهُ وَ لاَ إِلَهَ إِلَّا اللهُ بِمَا هَلَّلَ اللهَ بِهِ سَمَاوَاتُهُ وَ أَرْضُهُ وَ سُبْحَانَ اللهِ بِمَا سَبَّحَ اللهَ بِهِ سَمَاوَاتُهُ وَ أَرْضُهُ وَ اللهُ أَكْبَرُ بِمَا كَبَّرَ اللهَ بِهِ سَمَاوَاتُهُ وَ أَرْضُهُ وَ الْحَمْدُ لِلهِ بِمَا حَمِدَ اللهَ بِهِ رَعْدُهُ وَ بَرْقُهُ وَ مَطَرُهُ لاَ إِلَهَ إِلَّا اللهُ بِمَا هَلَّلَ اللهَ بِهِ رَعْدُهُ وَ بَرْقُهُ وَ مَطَرُهُ وَ سُبْحَانَ اللهِ بِمَا سَبَّحَ اللهَ بِهِ رَعْدُهُ وَ بَرْقُهُ وَ مَطَرُهُ وَ اللهُ أَكْبَرُ بِمَا كَبَّرَ اللهَ بِهِ رَعْدُهُ وَ بَرْقُهُ وَ مَطَرُهُ وَ الْحَمْدُ لِلهِ بِمَا حَمِدَ اللهَ بِهِ كُرْسِيُّهُ وَ كُلُّ شَيْءٍ أَحَاطَ بِهِ عِلْمُهُ وَ لاَ إِلَهَ إِلَّا اللهُ بِمَا هَلَّلَ اللهَ بِهِ كُرْسِيُّهُ وَ كُلُّ شَيْءٍ أَحَاطَ بِهِ عِلْمُهُ وَ سُبْحَانَ اللهِ بِمَا سَبَّحَ اللهَ بِهِ كُرْسِيُّهُ وَ كُلُّ شَيْءٍ أَحَاطَ بِهِ عِلْمُهُ وَ اللهُ أَكْبَرُ بِمَا كَبَّرَ اللهَ بِهِ كُرْسِيُّهُ وَ كُلُّ شَيْءٍ أَحَاطَ بِهِ عِلْمُهُ وَ الْحَمْدُ لِلهِ بِمَا حَمِدَ اللهَ بِهِ بِحَارُهُ وَ مَا فِيهَا وَ لاَ إِلَهَ إِلَّا اللهُ بِمَا هَلَّلَ اللهَ بِهِ بِحَارُهُ وَ مَا فِيهَا وَ سُبْحَانَ اللهِ بِمَا سَبَّحَ اللهَ بِهِ بِحَارُهُ وَ مَا فِيهَا وَ اللهُ أَكْبَرُ بِمَا كَبَّرَ اللهَ بِهِ بِحَارُهُ وَ مَا فِيهَا وَ الْحَمْدُ لِلهِ مُنْتَهَى عِلْمِهِ وَ مَبْلَغَ رِضَاهُ وَ مَا لاَ يُعَادِلُهُ وَ لاَ إِلَهَ إِلَّا اللهُ مُنْتَهَى عِلْمِهِ وَ مَبْلَغَ رِضَاهُ وَ مَا لاَ يُعَادِلُهُ وَ اللهُ أَكْبَرُ مُنْتَهَى عِلْمِهِ وَ مَبْلَغَ رِضَاهُ وَ مَا لاَ يُعَادِلُهُ. اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ ارْحَمْ مُحَمَّداً وَ آلَ مُحَمَّدٍ وَ بَارِكْ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ كَمَا صَلَّيْتَ وَ بَارَكْتَ وَ تَرَحَّمْتَ عَلَى إِبْرَاهِيمَ وَ آلِ إِبْرَاهِيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مَجِيدٌ. اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ عَلَى أَثَرِ تَحْمِيدِكَ وَ تَهْلِيلِكَ وَ تَسْبِيحِكَ وَ تَكْبِيرِكَ وَ الصَّلاَةِ عَلَى مُحَمَّدٍ نَبِيِّكَ صلى‌الله‌عليه‌وآله أَنْ تَغْفِرَ لِي ذُنُوبِي كُلَّهَا صَغِيرَهَا وَ كَبِيرَهَا سِرَّهَا وَ عَلاَنِيَتَهَا مَا عَلِمْتُ مِنْهَا وَ مَا لَمْ أَعْلَمْ وَ مَا أَحْصَيْتَ وَ حَفِظْتَهُ وَ نَسِيتُهُ أَنَا مِنْ نَفْسِي يَا اللهُ يَا اللهُ يَا اللهُ يَا رَحْمَانُ يَا رَحْمَانُ يَا رَحْمَانُ يَا رَحِيمُ يَا رَحِيمُ يَا رَحِيمُ آمِينَ رَبَّ الْعَالَمِين.
ستایش خدای را سزاست به آنچه خود را بدان ستایش کرده و هیچ معبودی نیست جز خدا به آنچه خود را به یگانگی توصیف نموده و پاک و منزه است خدا به آنچه خود را بدان وسیله تنزیه فرموده و خدا بزرگتر است به آنچه خود را به بزرگی توصیف نموده است. وستایش خدای راسزاست به انچه عرش و کرسی و آنچه در زیر آنست او را بدان وسیله به ستایش کرده اند وهیچ معبودی جز خدا نیست به آنچه عرش و کرسی و آنچه در زیر آنست او را بدان وسیله به یگانگی ستوده اند وپاک ومنزه است خدا به آنچه عرش و کرسی و انچه وانچه در زیر انست او را بدان تنزیه نموده اند وخدا بزرگتر است به انچه عرش وکرسی وهر کسی که در زیر انست اورا بدان وسیله به بزرگی ستوده اند. وستایش خدای را سزاست به آنچه خلقش او را بدان وسیله ستودهاند وهیچ معبودی جز خدا نیست به آنچه خلقش او را بدان وسیله به یگانگی ستودہ اند و پاک و منزہ است خدا به آنچہ خلقتش اورا بدان وسیله تنزیه کرده اند و خدا بزرگتر است به آنچه خلقش او را بدان وسیله به بزرگ شمرده اند وستایش خدای را سزاست به آنچه فرشتگان او را بدان وسیله ستایش کردهاند و پاک و منزه است خدا به آنچه فرشتگان او را بدان وسیله تنزیه کردهاند و خدا بزرگتر است به آنچه فرشتگان او را بدان وسیله به بزرگی ستوده اند. و ستایش خدای را سزاست به آنچه رعد و برق و بارانش او را بدان وسیله ستایش کرده اند و هیچ معبودی جز خدا نیست به آنچه رعد و برق و بارانش او را بدان وسیله به یگانگی ستوده اند و پاک و منزه است خدا به آنچه رعد و برق و بارانش او را بدان وسیله تنزیه کرده اند و خدا بزرگتر است به آنچه رعد و برق و بارانش او را بدان وسیله به بزرگی ستوده اند. و ستایش خدا را سزاست به آنچه کرسی او و آنچه علمش به آن احاطه کرده او را بدان وسیله ستایش کردهاند و هیچ معبودی جز خدا نیست به آنچه کرسی او و آنچه علمش به آن احاطه کرده او را بدان وسیله به یگانگی ستوده اند و پاک و منزه است خدا به آنچه کرسی او و آنچه علمش به آن احاطه کرده او را بدان وسیله تنزیه کرده اند، و خدا بزرگتر است به آنچه کرسی او و هرآنچه علمش به آن احاطه کرده او را بدان وسیله به بزرگی ستوده اند. وستایش خدای را سزاست به آنچه دریاهای او و هر چه در آنهاست، او را بدان وسیله ستایش کرده اند و هیچ معبودی جز خدا نیست به آنچه دریاهای او و هر چه در آنهاست او را بدان وسیله به یگانگی ستوده اند و پاک و منزه است خدا به آنچه دریاهای او و هر چه در آنهاست او را بدان وسیله تنزیه کرده اند، و خدا بزرگتر است به آنچه دریاهای او و هر چه در آنهاست او را بدان وسیله به بزرگی ستودهاند. و ستایش خدای را سزاست تا نهایت دانشش و به اندازهٔ خشنودیش و بدون اینکه پایانی داشته باشد و هیچ معبودی جز خدا نیست تا نهایت دانشش و به اندازهٔ خشنودیش و بیآنکه نهایتی داشته باشد. و پاک و منزه است خدا تانهایت دانشش و به اندازهٔ خشنودیش و بیآنکه پایانی داشته باشد و خدا بزرگتر است تا نهایت دانشش و به اندازه ی خشنودیش و بدون اینکه پایانی داشته باشد. خدایا برمحمد و خاندانش درود فرست و بر محمد و خاندانش ترحم نما و بر محمد و خاندانش برکت عطا کند؛ چنانکه برابراهیم و خاندانش درود قربستاده و برکت داده و ترحم فرمودی؛ به راستی تو ستوده و بزرگواربی. خدایا! به دنبال ستایش یگانه پرستی و تنزیه و به بزرگی ستودنت و درخواست درود فرستادن بر پیامبرت محمّد از تو میخواهم که تمامی گناهانم را بیامرزی؛ کوچک و بزرگش را؛ نهان و آشکارش را؛ آنچه خود میدانم و آنچه را نمیدانم و آنچه را تو شمرده و نوشته و من از یاد برده ام. ای خدا! ای خدا! ای خدا! ای بخشاینده! ای بخشاینده! ای بخشاینده! ای مهربان! ای مهربان! ای مهربان! ای پروردگار جهانیان اجابت کن.
