- امام صادق علیه السلام: دعا کن و مگو که کار از کار گذشته است. زیرا دعا، عین عبادت است. خداوند می فرماید: «کسانی که از عبادت من گردن فرازی کنند؛ به زودی با خواری به دوزخ در می آیند.» و فرموده است: «مرا بخوانید تا پاسختان دهم.»
- امام صادق علیه السلام: خداوند به وسیله ی دعا آنچه را که می داند برای آن به درگاهش دعا می شود و او، آن را اجابت می نماید، دفع می کند و اگر بنده به آن دعا موفق نشده بود، هرآینه به او بلایی می رسید که ریشه اش را از زمین می کند.
- امام علی علیه السلام: دعا کلید های کامیابی و رمز های رستگاری است و بهترین دعا دعایی است که از سینه ی پاک و دلی پارسا برآید. مناجات مایه ی نجات است و اخلاص، مایه ی خلاص. پس هرگاه هراس و بی تابی بالا گرفت به خدا باید پناه جست.
- امام صادق علیه السلام: هرگاه به یکی از شما رقت قلب دست داد، دعا کند. زیرا قلب تا خالص نشود رقت نمی یابد.
- امام صادق علیه السلام: لقمان به فرزندش گفت: «...وقتی بر مرکب خویش سواری، به خواندن کتاب خدا بپرداز، وقتی سرگرم کار هستی تسبیح بگو، و هرگاه که تنها بودی به دعا مشغول شو.»
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله به علی علیه السلام فرمود: به برکت وجود امامان از نسل توست که به امتم باران داده می شود و دعایشان مستجاب می شود، خداوند، بلا را از آنان برمیگرداند و رحمت، از آسمان فرود می آید.
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرگاه فردی از شما دعا می کند، تقاضاهای بزرگ بنماید؛ زیرا بر خداوند هیچ چیز بزرگ (سنگین) نمی آید.
- امام علی علیه السلام: دعا کردن را پنج موقع مغتنم شمارید: هنگام خواندن قرآن، هنگام اذان، هنگام بارش باران، هنگام برخورد دو صف برای شهادت و هنگام دعای ستمدیده. زیرا هیچ مانعی میان آن و عرش نیست.
- امام باقر علیه السلام می فرماید: خداوند از میان بندگان مومنش بنده ای را که بیشتر دعا کند دوست می دارد. پس بر شما باد دعا کردن در سحرگاهان تا طلوع خورشید؛ زیرا این، وقتی است که در آن درهای آسمان باز می شود و روزی ها تقسیم می شود و حاجت های بزرگ برآورده می گردد.
- امام صادق علیه السلام: جدم می فرمود:«در دعا کردن پیش دستی کنید؛ زیرا بنده، چنان چه اهل دعا باشد وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«صدایی آشناست!» و چنان چه اهل دعای بسیار نباشد، وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«تا به حال کجا بودی؟!»
- امام صادق علیه السلام: هرگاه حاجتی داشتی، وضو بگیر و دو رکعت نماز بخوان، سپس حمد و ثنای خدا را به جای بیاور و نعمت هایش را یاد کن، آنگاه دعایت اجابت می شود.
- امام صادق علیه السلام : هرکه شب را با وضو بخوابد، آن شب، بسترش مسجد اوست و اگر برخیزد و نماز بخواند و سپس به ذکر خدا بپردازد، هرچه از خدا بخواهد، به او عطا می فرماید.
-
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرکس دعایش را به همه ی مردان و زنان مومن تعمیم دهد، دعایش مستجاب می شود.
-
سپاس خداى را سزاست بر هر نعمتى كه بر من ارزانى داشته يا موجود مى باشد.
- پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله : دعا، كليد حاجت است و لقمههاى حلال، دندانه هاى آن كليدند.
- پیامبر خدا صلىاللهعليهوآله : خداوند عزّوجل شرم میکند از بندهاش که با جماعت ، نماز بخواند و سپس حاجتش را از او بخواهد و برود و حاجتش را برآوده نسازد.
- امام صادق عليهالسلام : دعا، مخزن اجابت است، همچنان كه ابر مخزن باران است.
- پیامبر خدا صلىاللهعليهوآله : ناتوانترین مردم كسی است كه از دعا كردن ناتوان باشد.
- پیامبر اکرم صلىاللهعليهوآله : ترک دعا گناه است.
ابراهیم عاملی کفعمی رحمهالله
ابراهيم عاملى كفعمى
ولادت
شيخ تقى الدين، ابراهيم بن على عاملى كفعمى در سال 840 هجرى، در روستاى كفرعيما از منطقه ى جبل عامل ديده به جهان گشود.
نسبت
كفعمى منسوب به روستاى كفرعيما است در نزديكى جبشيت و هم اكنون تنها آثار ويرانه هاى اين روستا باقى است و خالى از سكنه است.
كفعمى در پايان كتاب مصباح، خود را حارثى معرفى كرده كه منسوب به حارث همدانى صحابى گرانقدر مولاى متقيان امير المؤمنين عليهالسلام است.
خاندان
خاندان كفعمى نيز مانند بقيه ى علماى جبل عامل مملو از چهره هاى درخشان است كه هر يك براى فخر و سيادت يك خاندان بر اهل زمان خود كافى است.
پدر او شيخ على كفعمى استاد فرزند خويش بوده و به او اجازه ى نقل داده و از مشايخ اجازه ى او به شمار مىرود. او كه از علماى عامل و عارف بالله بود، زندگى و فرزندان خود را وقف خدمت به اسلام و تشيع نموده بود و در نتيجه فرزندانى تربيت نمود كه عبارتند از:
1 - شيخ تقى الدين ابراهيم كفعمى، مؤلف كتاب شريف مصباح و...
2 - شيخ شمس الدين محمد جبعى عاملى، متوفاى 886 ه كه او نيز از علماى اسلام و جد بزرگ شيخ بهايى عليه الرحمة است و بدين سان نسب شيخ بهايى و كفعمى هر دو حارثى است.
3 - برادر ديگر او شيخ جمال الدين احمد بن محمد است، وى از مؤلفين بزرگوار شيعه است و يادگارى ارزشمند چون «زبدة البيان في عمل شهر رمضان» از او به جاى مانده است.
شيخ جمال الدين هم ظاهرا قبل از ابراهيم كفعمى رحلت نموده و كفعمى در كتب خود از كتاب او نيز مطالبى نقل كرده است.
اساتيد
كفعمى اساتيد فراوانى ديده كه در كتب رجال و تراجم به آنها اشاره شده است.
سه تن از معروفترين اساتيد او عبارتند از:
1 - على بن حسن كفعمى، پدر بزرگوار او كه اجازه ى روايت نيز به او داده است.
2 - سيد حسين بن مساعد حسينى، مؤلف كتاب «تحفة الأبرار في مناقب الأئمة الأبرار».
3 - سيد على بن عبد الحسين موسوى حسينى، مؤلف كتاب «رفع الملامة عن علي عليهالسلام في ترك الإمامة».
متأسفانه نام شاگردان مرحوم كفعمى به دست نيامده است.
تأليفات
مرحوم شيخ ابراهيم كفعمى در طول حدود 65 سال زندگى پربار خود كتب و رساله هاى علمى فراوانى تأليف نموده كه تنوع موضوعات آنها دليلى محكم بر علوم سرشار اين عالم ربانى است.
همچنين اختصاص دادن چند كتاب از تأليفات خود را به ادعيه و زيارات حجتى قاطع است بر زهد و تقوا و التزام او به مبانى فكرى و عملى ائمه ى اطهار عليهمالسلام.
عالم بزرگوار، سيد محسن امين در أعيان الشيعة هنگام برشمردن تأليفات مرحوم كفعمى اسامى 49 كتاب را فهرست نموده كه حجم بعضى از آنها به بيش از 1000 صفحه مى رسد. در اينجا چند عنوان از كتابهاى او را يادآور مى شويم:
1 - جنة الأمان الواقية و جنة الإيمان الباقية يا مصباح كفعمى.
علت نامگذارى به مصباح هم آن است كه اين كتاب بر شيوه ى مصباح المتهجد شيخ طوسى نوشته شده بود و به خاطر شباهت به مصباح شيخ، مصباح ناميده شد و به خاطر تمايز از آن به مصباح كفعمى شهرت يافت.
2 - الجنة الواقية، مختصر مصباح است.
3 - البلد الأمين و الدرع الحصين، كه از بزرگترين كتابهاى كفعمى است و بسيار حجيم تر از مصباح است گرچه از نظر محتوا شبيه آن است.
4 - الفوائد الطريفة [الشريفة] في شرح الصحيفة السجادية.
5 - المقصد الأسنى في شرح الأسماء الحسنى.
6 - محاسبة النفس اللوامة و تنبيه الروح النوامة، كه به فارسى نيز ترجمه شده است.
7 - نهاية الأرب في أمثال العرب، در دو جلد قطور كه به اعتراف بزرگان بهترين كتاب تأليف شده در اين موضوع است.
8 - قراضة النضير، كه خلاصه ى تفسير شريف مجمع البيان است.
و كتابهاى فراوان ديگر كه ذكر نام آنها به طول مى انجامد.
وفات
مرحوم شيخ ابراهيم كفعمى كه در كربلا سكونت داشت و وصيت كرده بود آنجا دفن شود در اواخر عمر خود سفرى به زادگاه خويش نمود و در آنجا عمر شريفش به پايان رسيد.
او در سال 905 هجرى و در سن 65 سالگى در روستاى كفرعيما جهان را وداع گفت و به لقاى دوست شتافت تا در جوار رحمت حق و در كنار سفره ى اهل بيت رسالت به سكون حقيقى و دائمى برسد و پس از وفات، پيكر شريفش در همان روستا به خاك سپرده شد.
از جمله وقايع پس از وفات كفعمى آن است كه روستاى كفرعيما در اثر حوادث روزگار خراب شد و از قبر كفعمى نيز اثرى بر جاى نماند، اما بعد از سالها (بعد از قرن 11 هجرى) يك سنگ قبر توسط كشاورزى پيدا شد كه بر روى آن نوشته شده بود:
«هذا قبر الشيخ إبراهيم بن علي الكفعمي رحمهالله»، مردم كه از اين واقعه آگاه شدند محل قبر شريف او را بازسازى و تعمير نمودند و هماكنون نيز مرقد شريف او زيارتگاه عاشقان اهل بيت و شيعيان آنها است.