- امام صادق علیه السلام: دعا کن و مگو که کار از کار گذشته است. زیرا دعا، عین عبادت است. خداوند می فرماید: «کسانی که از عبادت من گردن فرازی کنند؛ به زودی با خواری به دوزخ در می آیند.» و فرموده است: «مرا بخوانید تا پاسختان دهم.»
- امام صادق علیه السلام: خداوند به وسیله ی دعا آنچه را که می داند برای آن به درگاهش دعا می شود و او، آن را اجابت می نماید، دفع می کند و اگر بنده به آن دعا موفق نشده بود، هرآینه به او بلایی می رسید که ریشه اش را از زمین می کند.
- امام علی علیه السلام: دعا کلید های کامیابی و رمز های رستگاری است و بهترین دعا دعایی است که از سینه ی پاک و دلی پارسا برآید. مناجات مایه ی نجات است و اخلاص، مایه ی خلاص. پس هرگاه هراس و بی تابی بالا گرفت به خدا باید پناه جست.
- امام صادق علیه السلام: هرگاه به یکی از شما رقت قلب دست داد، دعا کند. زیرا قلب تا خالص نشود رقت نمی یابد.
- امام صادق علیه السلام: لقمان به فرزندش گفت: «...وقتی بر مرکب خویش سواری، به خواندن کتاب خدا بپرداز، وقتی سرگرم کار هستی تسبیح بگو، و هرگاه که تنها بودی به دعا مشغول شو.»
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله به علی علیه السلام فرمود: به برکت وجود امامان از نسل توست که به امتم باران داده می شود و دعایشان مستجاب می شود، خداوند، بلا را از آنان برمیگرداند و رحمت، از آسمان فرود می آید.
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرگاه فردی از شما دعا می کند، تقاضاهای بزرگ بنماید؛ زیرا بر خداوند هیچ چیز بزرگ (سنگین) نمی آید.
- امام علی علیه السلام: دعا کردن را پنج موقع مغتنم شمارید: هنگام خواندن قرآن، هنگام اذان، هنگام بارش باران، هنگام برخورد دو صف برای شهادت و هنگام دعای ستمدیده. زیرا هیچ مانعی میان آن و عرش نیست.
- امام باقر علیه السلام می فرماید: خداوند از میان بندگان مومنش بنده ای را که بیشتر دعا کند دوست می دارد. پس بر شما باد دعا کردن در سحرگاهان تا طلوع خورشید؛ زیرا این، وقتی است که در آن درهای آسمان باز می شود و روزی ها تقسیم می شود و حاجت های بزرگ برآورده می گردد.
- امام صادق علیه السلام: جدم می فرمود:«در دعا کردن پیش دستی کنید؛ زیرا بنده، چنان چه اهل دعا باشد وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«صدایی آشناست!» و چنان چه اهل دعای بسیار نباشد، وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«تا به حال کجا بودی؟!»
- امام صادق علیه السلام: هرگاه حاجتی داشتی، وضو بگیر و دو رکعت نماز بخوان، سپس حمد و ثنای خدا را به جای بیاور و نعمت هایش را یاد کن، آنگاه دعایت اجابت می شود.
- امام صادق علیه السلام : هرکه شب را با وضو بخوابد، آن شب، بسترش مسجد اوست و اگر برخیزد و نماز بخواند و سپس به ذکر خدا بپردازد، هرچه از خدا بخواهد، به او عطا می فرماید.
-
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرکس دعایش را به همه ی مردان و زنان مومن تعمیم دهد، دعایش مستجاب می شود.
-
سپاس خداى را سزاست بر هر نعمتى كه بر من ارزانى داشته يا موجود مى باشد.
- پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله : دعا، كليد حاجت است و لقمههاى حلال، دندانه هاى آن كليدند.
- پیامبر خدا صلىاللهعليهوآله : خداوند عزّوجل شرم میکند از بندهاش که با جماعت ، نماز بخواند و سپس حاجتش را از او بخواهد و برود و حاجتش را برآوده نسازد.
- امام صادق عليهالسلام : دعا، مخزن اجابت است، همچنان كه ابر مخزن باران است.
- پیامبر خدا صلىاللهعليهوآله : ناتوانترین مردم كسی است كه از دعا كردن ناتوان باشد.
- پیامبر اکرم صلىاللهعليهوآله : ترک دعا گناه است.
منتخبی از دعاهای دفع بلا + دانلود pdf
منتخبی از دعاهای دفع بلا + دعای علوی مصری
این کتابچه در دو بخش تنظیم شده است:
در بخش اوّل روایات امر به دعا هنگام نزول بلا ذکر شده است و در بخش دوم برخی از دعاهای دفع بلا آمده است.
قطع: رقعی
سال نشر: 1388
تعداد صفحات: 96
بخشی از مقدمۀ کتاب
بسیاری از گرفتاریها و ناملایمات [بهغیر از دشواریهایی که محض ترفیع و رتبه و ترقّی و تعالی بنده است] به سبب گناهان ماست وإلّا:
جمال یار ندارد نقاب و پرده ولی *** غبار ره بنشان تا نظر توانی کرد
آنچه بر سر ما میآید یقیناً در اثر لغزشها و کوتاهیهاست و هرچه هست از قامتِ ناسازِ ماست! (مَا أَصَابَكَ مِنْ سَيِّئَةٍ فَمِنْ نَفْسِكَ) البته متذکّر میشویم که بلاها دو گونهاند:
1. بلاء حَسن: که نتیجه ازدیاد ایمان و باعث ارتقاء رتبه سالک است.
2. بلاء عقوبت: که نتیجه سیّئات و ملکاتِ رذیلهاند.
عارفِ قرآنپژوه و سالک مجاهد مرحوم آیتالله میرزا حسن مصطفوی تبریزی صاحب اثر وزین «التحقیق في کلمات القرآن الکریم» در مادۀ بلا میفرماید: «أنّ الأصل الواحد فيها [البلاءُ] هو ايجاد التحوّل، أي التقلّب والتحويل للتحصيل نتيجة منظورة وهذا المعنى ينطبق على جميع مواردها ومصاديقها».
تحوّل و تغییر برای نیل به مقصود لازم و بلکه ناگزیر است.
علّامه طباطبایی در جلد 2 المیزان ص 209 نیز میفرماید: کلمه «ابتلاء» که جمله «نَبْتَليهِ» از آن مشتق است بهمعنای نقل چیزی از حالی به حال دیگر و طوری به طور دیگر است، مثلاً طلا را در بوتۀ ابتلاء ذوب میکنند تا به شکلی که میخواهند دربیاید و خدای متعال هم انسان را مبتلا کرده تا از نطفه خلقش کند.
این بود کلام بزرگ محرم اسرار قرآن علّامه طباطبایی رحمهالله. پس چنانکه ملاحظه میفرمایید آنچه در عرف ما فارسیزبانها رایج شده با ادبیات قرآن در مواجهه با «بلا» قدری متفاوت است و اغلب ما آن را مترادف با مصیبت میگیریم و حال آنکه بسیاری اوقات سکّوی پرش و نقطه عزیمت عرصه ابتلا و حیطه بلاء است.
مع الأسف سهم ما بیشتر آن روی سکّه است یعنی عقوبت قصور و تقصیر و تازیانه انتباه و بیداری که این هم غنیمت است.
«هرچه از دوست رسد نکوست».
به تعبیر راحل عظیمالشأن ما مرحوم آیتالله العظمی بهجت قدسسره: «هر بلایی که به ما میرسد [به معنای دوّم آن] در اثر دوری از اهلبیت و روایات مأثوره ایشان است».
فهرست کتاب
