- امام صادق علیه السلام: دعا کن و مگو که کار از کار گذشته است. زیرا دعا، عین عبادت است. خداوند می فرماید: «کسانی که از عبادت من گردن فرازی کنند؛ به زودی با خواری به دوزخ در می آیند.» و فرموده است: «مرا بخوانید تا پاسختان دهم.»
- امام صادق علیه السلام: خداوند به وسیله ی دعا آنچه را که می داند برای آن به درگاهش دعا می شود و او، آن را اجابت می نماید، دفع می کند و اگر بنده به آن دعا موفق نشده بود، هرآینه به او بلایی می رسید که ریشه اش را از زمین می کند.
- امام علی علیه السلام: دعا کلید های کامیابی و رمز های رستگاری است و بهترین دعا دعایی است که از سینه ی پاک و دلی پارسا برآید. مناجات مایه ی نجات است و اخلاص، مایه ی خلاص. پس هرگاه هراس و بی تابی بالا گرفت به خدا باید پناه جست.
- امام صادق علیه السلام: هرگاه به یکی از شما رقت قلب دست داد، دعا کند. زیرا قلب تا خالص نشود رقت نمی یابد.
- امام صادق علیه السلام: لقمان به فرزندش گفت: «...وقتی بر مرکب خویش سواری، به خواندن کتاب خدا بپرداز، وقتی سرگرم کار هستی تسبیح بگو، و هرگاه که تنها بودی به دعا مشغول شو.»
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله به علی علیه السلام فرمود: به برکت وجود امامان از نسل توست که به امتم باران داده می شود و دعایشان مستجاب می شود، خداوند، بلا را از آنان برمیگرداند و رحمت، از آسمان فرود می آید.
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرگاه فردی از شما دعا می کند، تقاضاهای بزرگ بنماید؛ زیرا بر خداوند هیچ چیز بزرگ (سنگین) نمی آید.
- امام علی علیه السلام: دعا کردن را پنج موقع مغتنم شمارید: هنگام خواندن قرآن، هنگام اذان، هنگام بارش باران، هنگام برخورد دو صف برای شهادت و هنگام دعای ستمدیده. زیرا هیچ مانعی میان آن و عرش نیست.
- امام باقر علیه السلام می فرماید: خداوند از میان بندگان مومنش بنده ای را که بیشتر دعا کند دوست می دارد. پس بر شما باد دعا کردن در سحرگاهان تا طلوع خورشید؛ زیرا این، وقتی است که در آن درهای آسمان باز می شود و روزی ها تقسیم می شود و حاجت های بزرگ برآورده می گردد.
- امام صادق علیه السلام: جدم می فرمود:«در دعا کردن پیش دستی کنید؛ زیرا بنده، چنان چه اهل دعا باشد وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«صدایی آشناست!» و چنان چه اهل دعای بسیار نباشد، وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«تا به حال کجا بودی؟!»
- امام صادق علیه السلام: هرگاه حاجتی داشتی، وضو بگیر و دو رکعت نماز بخوان، سپس حمد و ثنای خدا را به جای بیاور و نعمت هایش را یاد کن، آنگاه دعایت اجابت می شود.
- امام صادق علیه السلام : هرکه شب را با وضو بخوابد، آن شب، بسترش مسجد اوست و اگر برخیزد و نماز بخواند و سپس به ذکر خدا بپردازد، هرچه از خدا بخواهد، به او عطا می فرماید.
-
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرکس دعایش را به همه ی مردان و زنان مومن تعمیم دهد، دعایش مستجاب می شود.
-
سپاس خداى را سزاست بر هر نعمتى كه بر من ارزانى داشته يا موجود مى باشد.
- پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله : دعا، كليد حاجت است و لقمههاى حلال، دندانه هاى آن كليدند.
- پیامبر خدا صلىاللهعليهوآله : خداوند عزّوجل شرم میکند از بندهاش که با جماعت ، نماز بخواند و سپس حاجتش را از او بخواهد و برود و حاجتش را برآوده نسازد.
- امام صادق عليهالسلام : دعا، مخزن اجابت است، همچنان كه ابر مخزن باران است.
- پیامبر خدا صلىاللهعليهوآله : ناتوانترین مردم كسی است كه از دعا كردن ناتوان باشد.
- پیامبر اکرم صلىاللهعليهوآله : ترک دعا گناه است.
ادعیه دفع بلا (2)
پيامبر اكرم صلىاللهعليهوآله فرمود: هر كس اين نامها را بخواند، خدا دعاى او را مستجاب مىفرمايد. اگر اين نامها بر صفحههاى آهن خوانده شود، به اذن خدا آن آهن گداخته مىشود. سوگند به كسى كه مرا به حق به پيامبرى فرستاده است، اگر كسى دچار تشنگى و گرسنگى شديد باشد و اين دعا را بخواند، گرسنگى و تشنگى او برطرف مىشود. سوگند به كسى كه مرا به حق به پيامبرى فرستاده است، اگر كسى آن را بر كوهى (كه ميان او و مقصدش قرار گرفته) بخواند، در كوه راهى پيدا شده و از آن میگذرد. سوگند به كسى كه مرا به حق به پيامبرى فرستاده است، اگر اين دعا براى شفاى ديوانهاى خوانده شود، از ديوانگى رهايى يابد. اگر براى زنى كه زايمانش سخت شده خوانده شود، خداوند زايمان او را آسان گرداند. اگر اين دعا را بخواند در حالى كه خانهاش ميان شهرى باشد كه در حال سوختن است، منزل او نجات يافته و نخواهد سوخت. اگر چهل شب جمعه اين دعا را بخواند، خدا تمام گناهان او را میآمرزد. قسم به كسى كه مرا به حق به پيامبرى برانگيخت، هيچ اندوهگينى آن را نمىخواند مگر اينكه خداوند از رحمت، غم او را در دنيا و آخرت برطرف میفرمايد. سوگند به كسى كه به حق مرا به پيغمبرى برانگيخت، كسى كه مىخواهد بر فرمانرواى ستمگر وارد شود، اگر قبل از ملاقات و ديدن او اين دعا را بخواند، خدا فرمانروا را فرمانبر او كرده و شرّ او را كفايت مىفرمايد. و دعا اين است:
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ يَا مَنِ احْتَجَبَ بِشُعَاعِ نُورِهِ عَنْ نَوَاظِرِ خَلْقِهِ، يَا مَنْ تَسَرْبَلَ بِالْجَلَالِ وَ الْعَظَمَةِ وَ اشْتَهَرَ بِالتَّجَبُّرِ فِي قُدْسِهِ، يَا مَنْ تَعَالَى بِالْجَلَالِ وَ الْكِبْرِيَاءِ فِي تَفَرُّدِ مَجْدِهِ، يَا مَنِ انْقَادَتِ الْأُمُورُ بِأَزِمَّتِهَا طَوْعاً لِأَمْرِهِ يَا مَنْ قَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَ الْأَرَضُونَ مُجِيبَاتٍ لِدَعْوَتِهِ، يَا مَنْ زَيَّنَ السَّمَاءَ بِالنُّجُومِ الطَّالِعَةِ وَ جَعَلَهَا هَادِيَةً لِخَلْقِهِ، يَا مَنْ أَنَارَ الْقَمَرَ الْمُنِيرَ فِي سَوَادِ اللَّيْلِ الْمُظْلِمِ بِلُطْفِهِ، يَا مَنْ أَنَارَ الشَّمْسَ الْمُنِيرَةَ وَ جَعَلَهَا مَعَاشاً لِخَلْقِهِ وَ جَعَلَهَا مُفَرِّقَةً بَيْنَ اللَّيْلِ وَ النَّهَارِ بِعَظَمَتِهِ، يَا مَنِ اسْتَوْجَبَ الشُّكْرَ بِنَشْرِ سَحَائِبِ نِعَمِهِ، أَسْأَلُكَ بِمَعَاقِدِ الْعِزِّ مِنْ عَرْشِكَ وَ مُنْتَهَى الرَّحْمَةِ مِنْ كِتَابِكَ، وَ بِكُلِّ اسْمٍ هُوَ لَكَ سَمَّيْتَ بِهِ نَفْسَكَ أَوِ اسْتَأْثَرْتَ بِهِ فِي عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَكَ، وَ بِكُلِّ اسْمٍ هُوَ لَكَ أَنْزَلْتَهُ فِي كِتَابِكَ أَوْ أَثْبَتَّهُ فِي قُلُوبِ الصَّافِّينَ الْحَافِّينَ حَوْلَ عَرْشِكَ، فَتَرَاجَعَتِ الْقُلُوبُ إِلَى الصُّدُورِ عَنِ الْبَيَانِ بِإِخْلَاصِ الْوَحْدَانِيَّةِ وَ تَحْقِيقِ الْفَرْدَانِيَّةِ مُقِرَّةً لَكَ بِالْمَعْبُودِيَّةِ وَ أنَّكَ أَنْتَ اللَّهُ أَنْتَ اللَّهُ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ، وَ أَسْأَلُكَ بِالْأَسْمَاءِ الَّتِي تَجَلَّيْتَ بِهَا لِلْكَلِيمِ عَلَى الْجَبَلِ الْعَظِيمِ، فَلَمَّا بَدَا شُعَاعُ نُورِ الْحُجُبِ مِنْ بَهَاءِ الْعَظَمَةِ خَرَّتِ الْجِبَالُ مُتَدَكْدِكَةً لِعَظَمَتِكَ وَ جَلَالِكَ وَ هَيْبَتِكَ وَ خَوْفاً مِنْ سَطْوَتِكَ رَاهِبَةً مِنْكَ، فَلَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ، فَلَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ، فَلَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ، وَ أَسْأَلُكَ بِالاسْمِ الَّذِي فَتَقْتَ بِهِ رَتْقَ عَظِيمِ جُفُونِ عُيُونِ النَّاظِرِينَ، الَّذِي بِهِ تَدْبِيرُ حِكْمَتِكَ وَ شَوَاهِدُ حُجَجِ أَنْبِيَائِكَ، يَعْرِفُونَكَ بِفِطَنِ الْقُلُوبِ وَ أَنْتَ فِي غَوَامِضِ مُسَرَّاتِ سَرِيرَاتِ الْغُيُوبِ، أَسْأَلُكَ بِعِزَّةِ ذَلِكَ الِاسْمِ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تَصْرِفَ عَنِّي وَ عَنْ أَهْلِ حُزَانَتِي وَ جَمِيعِ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ جَمِيعَ الْآفَاتِ وَ الْعَاهَاتِ وَ الْأَعْرَاضِ وَ الْأَمْرَاضِ وَ الْخَطَايَا وَ الذُّنُوبِ وَ الشَّكِّ وَ الشِّرْكِ وَ الْكُفْرِ وَ الشِّقَاقِ وَ النِّفَاقِ وَ الضَّلَالَةِ وَ الْجَهْلِ وَ الْمَقْتِ وَ الْغَضَبِ وَ الْعُسْرِ وَ الضِّيقِ وَ فَسَادِ الضَّمِيرِ وَ حُلُولِ النَّقِمَةِ وَ شَمَاتَةِ الْأَعْدَاءِ وَ غَلَبَةِ الرِّجَالِ، إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعاءِ، لَطِيفٌ لِمَا تَشَاءُ، وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ.[1]
خداوندا از تو میخواهم، اى کسی كه به سبب پرتو نور خودش از چشم مخلوقاتش پنهان شده، اى كسى كه پيراهن جلالت و بزرگى را پوشيده و به حکمفرمایی در حال منزه بودن شناخته شده، اى كسى كه به سبب شکوه و بزرگوارى در حال بزرگواری منحصر به فردش بلند مرتبه است، اى کسی که اصل همه امور از روی فرمانبرداری در برابرش خضوع کرده است، اى كه آسمانها و زمينها در پاسخ به دعوت او به پاى ايستادند، اى كه آسمان را با ستارههاى طلوعكننده زينت بخشيده و آنها را راهنماى آفریدگانش گرداند، اى كه ماه روشناییبخش را در سياهى شب تاريک از روی لطف روشن كرد، اى كسى كه آفتاب روشن را نورانى گرداند و آن را سبب زندگانى آفریدگان قرار داد و آن را از روی بزرگیاش جداكننده شب و روز قرار داد، اى كه به سبب گسترده نمودن ابرهاى نعمتزا، سزاوار شكر است، از تو میخواهم به حق جایگاه بزرگوار عرشت و نهایت مهربانی در کتابت، و به هر نامى كه داری چه خود را به آن ناميدهاى و چه در دانش پنهان خویش به آن انحصار یافتهای، و به هر نامى كه داری چه آن را در كتاب خود نازل نمودى و چه در دلهاى صف كشندگان و طوافكنندگان دور عرشت درج کردی، پس قلبها درون سینهها به بیان اخلاص یگانگی و حقیقت بىهمتايى تو میتپند در حالی که به معبودیت تو اقرار دارند (و مىگويند:) تو خدايى، تو خدايى، تو خدايى، خدايى جز تو نیست، و از تو میخواهم به حق نامهایی كه آنها را براى موسى بر كوه بزرگ ظاهر نمودى، پس آنگاه که شعاع روشن پوشیدگیهایت از درخشندگی بزرگیات نمایان شد كوهها در برابر بزرگی و شکوه و هیمنه و بیم از خشم تو خشوع کردند و از هم پاشيدند در حالی که از تو ترسان بودند، پس خدایی جز تو نیست، پس خدایی جز تو نیست، پس خدایی جز تو نیست، و از تو میخواهم به حق نامی که با آن پیوستگی شدید دو پلک چشمان نظارهگران را گشودی، آن نامى كه تدبير دانش تو و شاهد دليلهاى پيغمبران با آن است، ايشان تو را از راه زيركى دلهاى خود مىشناسند حال آن كه حقیقت تو پوشيده و پنهان و نهان و مخفى است، از تو میخواهم به عزّت آن نام كه بر محمّد و خاندان محمّد درود بفرستی، و از من و از خویشان من و از تمام مردان و زنان با ایمان تمامی آفات و رنجها و بلاها و بیماریها و اشتباهها و گناهان و شک و شرک و کفر و جدایی و نفاق و گمراهی و نادانی و بغض و غضب و سختی و تنگنا و فاسد شدن نهاد و وارد شدن نقمت و سرزنش دشمنان و مسلط شدن دیگران را دور سازی، چرا كه تو شنواى دعايى، بر آنچه بخواهی مهربانى، و هیچ نیرو و اراده ای نیست مگر از سوی خداوند بزرگ و بلندمرتبه.
[1] مهج الدعوات و منهج العبادات، ص: 75