- امام صادق علیه السلام: دعا کن و مگو که کار از کار گذشته است. زیرا دعا، عین عبادت است. خداوند می فرماید: «کسانی که از عبادت من گردن فرازی کنند؛ به زودی با خواری به دوزخ در می آیند.» و فرموده است: «مرا بخوانید تا پاسختان دهم.»
- امام صادق علیه السلام: خداوند به وسیله ی دعا آنچه را که می داند برای آن به درگاهش دعا می شود و او، آن را اجابت می نماید، دفع می کند و اگر بنده به آن دعا موفق نشده بود، هرآینه به او بلایی می رسید که ریشه اش را از زمین می کند.
- امام علی علیه السلام: دعا کلید های کامیابی و رمز های رستگاری است و بهترین دعا دعایی است که از سینه ی پاک و دلی پارسا برآید. مناجات مایه ی نجات است و اخلاص، مایه ی خلاص. پس هرگاه هراس و بی تابی بالا گرفت به خدا باید پناه جست.
- امام صادق علیه السلام: هرگاه به یکی از شما رقت قلب دست داد، دعا کند. زیرا قلب تا خالص نشود رقت نمی یابد.
- امام صادق علیه السلام: لقمان به فرزندش گفت: «...وقتی بر مرکب خویش سواری، به خواندن کتاب خدا بپرداز، وقتی سرگرم کار هستی تسبیح بگو، و هرگاه که تنها بودی به دعا مشغول شو.»
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله به علی علیه السلام فرمود: به برکت وجود امامان از نسل توست که به امتم باران داده می شود و دعایشان مستجاب می شود، خداوند، بلا را از آنان برمیگرداند و رحمت، از آسمان فرود می آید.
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرگاه فردی از شما دعا می کند، تقاضاهای بزرگ بنماید؛ زیرا بر خداوند هیچ چیز بزرگ (سنگین) نمی آید.
- امام علی علیه السلام: دعا کردن را پنج موقع مغتنم شمارید: هنگام خواندن قرآن، هنگام اذان، هنگام بارش باران، هنگام برخورد دو صف برای شهادت و هنگام دعای ستمدیده. زیرا هیچ مانعی میان آن و عرش نیست.
- امام باقر علیه السلام می فرماید: خداوند از میان بندگان مومنش بنده ای را که بیشتر دعا کند دوست می دارد. پس بر شما باد دعا کردن در سحرگاهان تا طلوع خورشید؛ زیرا این، وقتی است که در آن درهای آسمان باز می شود و روزی ها تقسیم می شود و حاجت های بزرگ برآورده می گردد.
- امام صادق علیه السلام: جدم می فرمود:«در دعا کردن پیش دستی کنید؛ زیرا بنده، چنان چه اهل دعا باشد وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«صدایی آشناست!» و چنان چه اهل دعای بسیار نباشد، وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«تا به حال کجا بودی؟!»
- امام صادق علیه السلام: هرگاه حاجتی داشتی، وضو بگیر و دو رکعت نماز بخوان، سپس حمد و ثنای خدا را به جای بیاور و نعمت هایش را یاد کن، آنگاه دعایت اجابت می شود.
- امام صادق علیه السلام : هرکه شب را با وضو بخوابد، آن شب، بسترش مسجد اوست و اگر برخیزد و نماز بخواند و سپس به ذکر خدا بپردازد، هرچه از خدا بخواهد، به او عطا می فرماید.
-
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرکس دعایش را به همه ی مردان و زنان مومن تعمیم دهد، دعایش مستجاب می شود.
-
سپاس خداى را سزاست بر هر نعمتى كه بر من ارزانى داشته يا موجود مى باشد.
- پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله : دعا، كليد حاجت است و لقمههاى حلال، دندانه هاى آن كليدند.
- پیامبر خدا صلىاللهعليهوآله : خداوند عزّوجل شرم میکند از بندهاش که با جماعت ، نماز بخواند و سپس حاجتش را از او بخواهد و برود و حاجتش را برآوده نسازد.
- امام صادق عليه‌السلام : دعا، مخزن اجابت است، همچنان كه ابر مخزن باران است.
- پیامبر خدا صلىاللهعليهوآله : ناتوانترین مردم كسی است كه از دعا كردن ناتوان باشد.
- پیامبر اکرم صلىاللهعليهوآله : ترک دعا گناه است.
دعای سی و ششم: نیایش هنگامی که به ابر و برق می نگریست و بانگ رعد را می شنید
دعای سی و ششم
اللّهُمّ إِنّ هَذَيْنِ آيَتَانِ مِنْ آيَاتِكَ، وَ هَذَيْنِ عَوْنَانِ مِنْ أَعْوَانِكَ، يَبْتَدِرَانِ طَاعَتَكَ بِرَحْمَةٍ نَافِعَةٍ أَوْ نَقِمَةٍ ضَارّةٍ، فَلَا تُمْطِرْنَا بِهِمَا مَطَرَ السّوْءِ، وَ لَا تُلْبِسْنَا بِهِمَا لِبَاسَ الْبَلَاءِ. اللّهُمّ صَلّ عَلَى مُحَمّدٍ وَ آلِهِ، وَ أَنْزِلْ عَلَيْنَا نَفْعَ هَذِهِ السّحَائِبِ وَ بَرَكَتَهَا، وَ اصْرِفْ عَنّا أَذَاهَا وَ مَضَرّتَهَا، وَ لَا تُصِبْنَا فِيهَا بِآفَةٍ، وَ لَا تُرْسِلْ عَلَى مَعَايِشِنَا عَاهَةً. اللّهُمّ وَ إِنْ كُنْتَ بَعَثْتَهَا نَقِمَةً وَ أَرْسَلْتَهَا سَخْطَةً فَإِنّا نَسْتَجِيرُكَ مِنْ غَضَبِكَ، وَ نَبْتَهِلُ إِلَيْكَ فِي سُؤَالِ عَفْوِكَ، فَمِلْ بِالْغَضَبِ إِلَى الْمُشْرِكِينَ، وَ أَدِرْ رَحَى نَقِمَتِكَ عَلَى الْمُلْحِدِينَ. اللّهُمّ أَذْهِبْ مَحْلَ بِلَادِنَا بِسُقْيَاكَ، وَ أَخْرِجْ وَحَرَ صُدُورِنَا بِرِزْقِكَ، وَ لَا تَشْغَلْنَا عَنْكَ بِغَيْرِكَ، وَ لَا تَقْطَعْ عَنْ كَافّتِنَا مَادّةَ بِرّكَ، فَإِنّ الْغَنِيّ مَنْ أَغْنَيْتَ، وَ إِنّ السّالِمَ مَنْ وَقَيْت مَا عِنْدَ أَحَدٍ دُونَكَ دِفَاعٌ، وَ لَا بِأَحَدٍ عَنْ سَطْوَتِكَ امْتِنَاعٌ، تَحْكُمُ بِمَا شِئْتَ عَلَى مَنْ شِئْتَ، وَ تَقْضِي بِمَا أَرَدْتَ فِيمَنْ أَرَدْت فَلَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا وَقَيْتَنَا مِنَ الْبَلَاءِ، وَ لَكَ الشّكْرُ عَلَى مَا خَوّلْتَنَا مِنَ النّعْمَاءِ، حَمْداً يُخَلّفُ حَمْدَ الْحَامِدِينَ وَرَاءَهُ، حَمْداً يَمْلَأُ أَرْضَهُ وَ سَمَاءَهُ إِنّكَ الْمَنّانُ بِجَسِيمِ الْمِنَنِ، الْوَهّابُ لِعَظِيمِ النّعَمِ، الْقَابِلُ يَسِيرَ الْحَمْدِ، الشّاكِرُ قَلِيلَ الشّكْرِ، الْمُحْسِنُ الْمُجْمِلُ ذُو الطّوْلِ، لَا إِلَهَ إِلّا أَنْتَ، إِلَيْكَ الْمَصِيرُ.
خدايا اين ابر و برق، دو نشان از نشانه‌های تو، و دو خدمتگزار از خدمتگزاران تواند، که در مقام فرمانبرداريت به آوردن رحمتی سود بخش يا عقوبتی زيان بار می‌شتابند پس به آن دو باران عذاب بر ما مبار، و لباس محنت بر ما مپوشان. خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و منفعت و برکت اين ابرها را بر ما نازل کن، و آزار و ضررش را از ما بگردان، و ما را در آن آفتی مرسان و بليه‌ای بر معيشتهامان مگمار، خدايا، اگر اين ابر را برای عقوبت برانگيخته‌ای، و از راه خشم فرستاده‌ای پس ما از غضب تو هم بتو پناه می‌بريم و برای طلب عفوت زاری می‌کنيم پس غضبت را متوجه مشرکين ساز و آسيای عقوبتت را بر حق‌ناپرستان به گردش آور. خدايا خشکی سرزمينهای ما را به سقايت خود برطرف ساز، و وسوسه‌های دلهامان را به افزودن رزق خود بزدای و ما را از خود به غير سرگرم منما، و ماده احسانت را، از همه ما مبر، زيرا بی‌نياز آن است که تو او را بی‌نياز کنی، و سالم کسی است که تو او را از بلا نگاه داری. زيرا چون از تو بگذرد حمايت و دفاعی و از سطوت و حشمت تو نزد ديگری پناهی نيست، تو هر چه بخواهی و در باره هر که بخواهی حکم می‌رانی، و به آنچه اراده کنی در باره هر که اراده کنی، خدايا اين ابر و برق، دو نشان از نشانه‌هاي تو، و دو خدمتگزار از خدمتگزاران تواند، که در مقام فرمانبرداريت به آوردن رحمتي سود بخش يا عقوبتي زيان‌بار مي‌شتابند پس به آن دو باران عذاب بر ما مبار، و لباس محنت بر ما مپوشان. خدايا بر محمّد و آلش رحمت فرست، و منفعت و برکت اين ابرها را بر ما نازل کن، و آزار و ضررش را از ما بگردان، و ما را در آن آفتي مرسان و بليه‌اي بر معيشتهامان مگمار، خدايا، اگر اين ابر را براي عقوبت برانگيخته‌اي، و از راه خشم فرستاده‌اي پس ما از غضب تو هم به تو پناه مي‌بريم و براي طلب عفوت زاري مي‌کنيم پس غضبت را متوّجه مشرکين ساز و آسياي عقوبتت را بر حق‌ناپرستان به گردش آور. خدايا خشکي سرزمين‌هاي ما را به سقايت خود برطرف ساز، و وسوسه‌هاي دلهامان را به افزودن رزق خود بزداي و ما را از خود به غير سرگرم منما، و ماده احسانت را، از همه ما مبر، زيرا بي‌نياز آن است که تو او را بي‌نياز کني، و سالم کسي است که تو او را از بلا نگاه داري. زيرا چون از تو بگذرد حمايت و دفاعي و از سطوت و حشمت تو نزد ديگري پناهي نيست، تو هر چه بخواهي و درباره هر که بخواهي حکم مي‌راني، و به آنچه اراده کني درباره هر که اراده کني، فرمان مي‌دهي پس تو را سپاس بر آنکه ما را از بلا نگاه داشتي، و تو را شکر، بر آن نعمت‌ها که به ما عطا کردي: چنان سپاسي که سپاس سپاسگزاران را پشت سر گذارد، و چنان سپاسي که آسمان و زمين خدا را پر سازد زيرا که تويي منعم مواهب جسيم، و بخشايش‌گر نعمت‌هاي عظيم، و پذيرنده سپاس مختصر و شکر اندک و تويي نيکوکار و خوش‌رفتار و صاحب نعمت، هيچ معبودي: جز تو نيست. بازگشت به سوي تو است.
