- امام صادق علیه السلام: دعا کن و مگو که کار از کار گذشته است. زیرا دعا، عین عبادت است. خداوند می فرماید: «کسانی که از عبادت من گردن فرازی کنند؛ به زودی با خواری به دوزخ در می آیند.» و فرموده است: «مرا بخوانید تا پاسختان دهم.»
- امام صادق علیه السلام: خداوند به وسیله ی دعا آنچه را که می داند برای آن به درگاهش دعا می شود و او، آن را اجابت می نماید، دفع می کند و اگر بنده به آن دعا موفق نشده بود، هرآینه به او بلایی می رسید که ریشه اش را از زمین می کند.
- امام علی علیه السلام: دعا کلید های کامیابی و رمز های رستگاری است و بهترین دعا دعایی است که از سینه ی پاک و دلی پارسا برآید. مناجات مایه ی نجات است و اخلاص، مایه ی خلاص. پس هرگاه هراس و بی تابی بالا گرفت به خدا باید پناه جست.
- امام صادق علیه السلام: هرگاه به یکی از شما رقت قلب دست داد، دعا کند. زیرا قلب تا خالص نشود رقت نمی یابد.
- امام صادق علیه السلام: لقمان به فرزندش گفت: «...وقتی بر مرکب خویش سواری، به خواندن کتاب خدا بپرداز، وقتی سرگرم کار هستی تسبیح بگو، و هرگاه که تنها بودی به دعا مشغول شو.»
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله به علی علیه السلام فرمود: به برکت وجود امامان از نسل توست که به امتم باران داده می شود و دعایشان مستجاب می شود، خداوند، بلا را از آنان برمیگرداند و رحمت، از آسمان فرود می آید.
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرگاه فردی از شما دعا می کند، تقاضاهای بزرگ بنماید؛ زیرا بر خداوند هیچ چیز بزرگ (سنگین) نمی آید.
- امام علی علیه السلام: دعا کردن را پنج موقع مغتنم شمارید: هنگام خواندن قرآن، هنگام اذان، هنگام بارش باران، هنگام برخورد دو صف برای شهادت و هنگام دعای ستمدیده. زیرا هیچ مانعی میان آن و عرش نیست.
- امام باقر علیه السلام می فرماید: خداوند از میان بندگان مومنش بنده ای را که بیشتر دعا کند دوست می دارد. پس بر شما باد دعا کردن در سحرگاهان تا طلوع خورشید؛ زیرا این، وقتی است که در آن درهای آسمان باز می شود و روزی ها تقسیم می شود و حاجت های بزرگ برآورده می گردد.
- امام صادق علیه السلام: جدم می فرمود:«در دعا کردن پیش دستی کنید؛ زیرا بنده، چنان چه اهل دعا باشد وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«صدایی آشناست!» و چنان چه اهل دعای بسیار نباشد، وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«تا به حال کجا بودی؟!»
- امام صادق علیه السلام: هرگاه حاجتی داشتی، وضو بگیر و دو رکعت نماز بخوان، سپس حمد و ثنای خدا را به جای بیاور و نعمت هایش را یاد کن، آنگاه دعایت اجابت می شود.
- امام صادق علیه السلام : هرکه شب را با وضو بخوابد، آن شب، بسترش مسجد اوست و اگر برخیزد و نماز بخواند و سپس به ذکر خدا بپردازد، هرچه از خدا بخواهد، به او عطا می فرماید.
-
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرکس دعایش را به همه ی مردان و زنان مومن تعمیم دهد، دعایش مستجاب می شود.
-
سپاس خداى را سزاست بر هر نعمتى كه بر من ارزانى داشته يا موجود مى باشد.
- پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله : دعا، كليد حاجت است و لقمههاى حلال، دندانه هاى آن كليدند.
- پیامبر خدا صلىاللهعليهوآله : خداوند عزّوجل شرم میکند از بندهاش که با جماعت ، نماز بخواند و سپس حاجتش را از او بخواهد و برود و حاجتش را برآوده نسازد.
- امام صادق عليه‌السلام : دعا، مخزن اجابت است، همچنان كه ابر مخزن باران است.
- پیامبر خدا صلىاللهعليهوآله : ناتوانترین مردم كسی است كه از دعا كردن ناتوان باشد.
- پیامبر اکرم صلىاللهعليهوآله : ترک دعا گناه است.
دعای پنجاهم: نیایش در مقام خوف و خشیت
دعای پنجاهم
اللّهُمّ إِنّكَ خَلَقْتَنِي سَوِيّاً، وَ رَبّيْتَنِي صَغِيراً، وَ رَزَقْتَنِي مَكْفِيّاً اللّهُمّ إِنّي وَجَدْتُ فِيمَا أَنْزَلْتَ مِنْ كِتَابِكَ، وَ بَشّرْتَ بِهِ عِبَادَكَ أَنْ قُلْتَ يَا عِبَادِيَ الّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللّهِ، إِنّ اللّهَ يَغْفِرُ الذّنُوبَ جَمِيعاً، وَ قَدْ تَقَدّمَ مِنّي مَا قَدْ عَلِمْتَ وَ مَا أَنْتَ أَعْلَمُ بِهِ مِنّي، فَيَا سَوْأَتَا مِمّإ؛لالاّّ أَحْصَاهُ عَلَيّ كِتَابُكَ فَلَوْ لَا الْمَوَاقِفُ الّتِي أُؤَمّلُ مِنْ عَفْوِكَ الّذِي شَمِلَ كُلّ شَيْءٍ لَأَلْقَيْتُ بِيَدِي، وَ لَوْ أَنّ أَحَداً اسْتَطَاعَ الْهَرَبَ مِنْ رَبّهِ لَكُنْتُ أَنَا أَحَقّ بِالْهَرَبِ مِنْكَ، وَ أَنْتَ لَا تَخْفَى عَلَيْكَ خَافِيَةٌ فِي الْأَرْضِ وَ لَا فِي السّمَاءِ إِلّا أَتَيْتَ بِهَا، وَ كَفَى بِكَ جَازِياً، وَ كَفَى بِكَ حَسِيباً. اللّهُمّ إِنّكَ طَالِبِي إِنْ أَنَا هَرَبْتُ، وَ مُدْرِكِي إِنْ أَنَا فَرَرْتُ، فَهَا أَنَا ذَا بَيْنَ يَدَيْكَ خَاضِعٌ ذَلِيلٌ رَاغِمٌ، إِنْ تُعَذّبْنِي فَإِنّي لِذَلِكَ أَهْلٌ، وَ هُوَ يَا رَبّ مِنْكَ عَدْلٌ، وَ إِنْ تَعْفُ عَنّي فَقَدِيماً شَمَلَنِي عَفْوُكَ، وَ أَلْبَسْتَنِي عَافِيَتَكَ. فَأَسْأَلُكَ اللّهُمّ بِالْمَخْزُونِ مِنْ أَسْمَائِكَ، وَ بِمَا وَارَتْهُ الْحُجُبُ مِنْ بَهَائِكَ، إِلّا رَحِمْتَ هَذِهِ النّفْسَ الْجَزُوعَةَ، وَ هَذِهِ الرّمّةَ الْهَلُوعَةَ، الّتِي لَا تَسْتَطِيعُ حَرّ شَمْسِكَ، فَكَيْفَ تَسْتَطِيعُ حَرّ نَارِكَ، وَ الّتِي لَا تَسْتَطِيعُ صَوْتَ رَعْدِكَ، فَكَيْفَ تَسْتَطِيعُ صَوْتَ غَضَبِكَ فَارْحَمْنِيَ اللّهُمّ فَإِنّي امْرُؤٌ حَقِيرٌ، وَ خَطَرِي يَسِيرٌ، وَ لَيْسَ عَذَابِي مِمّا يَزِيدُ فِي مُلْكِكَ مِثْقَالَ ذَرّةٍ، وَ لَوْ أَنّ عَذَابِي مِمّا يَزِيدُ فِي مُلْكِكَ لَسَأَلْتُكَ الصّبْرَ عَلَيْهِ، وَ أَحْبَبْتُ أَنْ يَكُونَ ذَلِكَ لَكَ، وَ لَكِنْ سُلْطَانُكَ اللّهُمّ أَعْظَمُ، وَ مُلْكُكَ أَدْوَمُ مِنْ أَنْ تَزِيدَ فِيهِ طَاعَةُ الْمُطِيعِينَ، أَوْ تَنْقُصَ مِنْهُ مَعْصِيَةُ الْمُذْنِبِينَ. فَارْحَمْنِي يَا أَرْحَمَ الرّاحِمِينَ، وَ تَجَاوَزْ عَنّي يَا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ، وَ تُبْ عَلَيّ، إِنّكَ أَنْتَ التّوّابُ الرّحِيمُ.
خدايا، تو مرا کامل و بی‌عيب آفريدی، و در خردی پروردی، و از رنج بردن در طلب روزی بی‌نياز کردی. خدايا، من در کتابی که فرو فرستاده‌ای و بندگان را به آن بشارت داده‌ای، يافته‌ام که گفته‌ای: «ای بندگان من که در باره خود اسراف کرده‌ايد، از رحمت خدا نااميد مشويد، زيرا خدا همه گناهان را می‌آمرزد» و پيش از اين از من اعمالی سر زده که تو دانسته‌ای، و از من به آن داناتری. پس وای به رسوائی من از آنچه نامه تو بر من شمرده است! پس اگر نبود مواردی از عفو عالم‌گيرت که به آن اميدوارم، خود را از دست می‌دادم. و اگر کسی را يارای فرار از پروردگارش می‌بود، هر آينه من به گريختن از تو سزاوارتر بودم. و تو هيچ رازی در زمين و در آسمان از نظرت پوشيده نيست، و آن را در روز رستاخيز حاضر می‌سازی، و از هر جزا دهنده و محاسبی بی‌نيازی. خدايا، همانا که تو جوينده منی اگر بگريزم، و دريابنده منی اگر فرار کنم. پس اينک منم در پيشگاهت، فروتن و خوار و روی بر خاک نهاده: اگر عذابم کنی پس من سزاوار آنم، و آن از طرف تو ای پروردگار من عدل است. و اگر از من در گذری پس از دير باز عفوت مرا فرا گرفته است و تو جامه عافيتت را بر من پوشانيده‌ای. پس از تو مسئلت می‌کخدايا، تو مرا کامل و بي‌عيب آفريدي، و در خردي پروردي، و از رنج بردن در طلب روزي بي‌نياز کردي. خدايا، من در کتابي که فرو فرستاده‌اي و بندگان را به آن بشارت داده‌اي، يافته‌ام که گفته‌اي: «اي بندگان من که درباره خود اسراف کرده‌ايد، از رحمت خدا نااميد مشويد، زيرا خدا همه گناهان را مي‌آمرزد» و پيش از اين از من اعمالي سر زده که تو دانسته‌اي، و از من به آن داناتري. پس واي به رسوايي من از آنچه نامه تو بر من شمرده است! پس اگر نبود مواردي از عفو عالم‌گيرت که به آن اميدوارم، خود را از دست مي‌دادم. و اگر کسي را ياراي فرار از پروردگارش مي‌بود، هر آينه من به گريختن از تو سزاوارتر بودم. و تو هيچ رازي در زمين و در آسمان از نظرت پوشيده نيست، و آن را در روز رستاخيز حاضر مي‌سازي، و از هر جزا دهنده و محاسبي بي‌نيازي. خدايا، همانا که تو جوينده مني اگر بگريزم، و دريابنده مني اگر فرار کنم. پس اينک منم در پيشگاهت، فروتن و خوار و روي بر خاک نهاده: اگر عذابم کني پس من سزاوار آنم، و آن از طرف تو اي پروردگار من عدل است. و اگر از من درگذري پس از دير باز عفوت مرا فرا گرفته است و تو جامه عافيتت را بر من پوشانيده‌اي. پس از تو مسألت مي‌کنم ـ خدايا ـ به نام‌هاي اندوخته‌ات، و به آن جمالت که پرده‌هاي جلال آن را پوشيده است که در حال آسايش و رنج رحمت آوري بر اين جان بي‌تاب، و اين مشت استخوان سست بي‌طاقتي که تاب حرارت آفتاب ندارد، پس چگونه تاب حرارت آفتاب ندارد، پس چگونه تاب حرارت دوزخ تو مي‌آورد و آنکه طاقت بانک رعد تو را نمي‌آرد، پس چگونه شنيدن غريو خشم تو را مي‌تواند. پس رحم کن بر من ـ اي خداي من ـ زيرا که من فردي حقيرم، و قدر من اندک است، و عذابم چيزي نيست که به وزن ذره‌اي در پادشاهي تو بيفزايد و اگر عذاب من در پادشاهي تو مي‌افزود، هر آينه نيروي صبر بر آن را از تو مي‌خواستم، و دوست داشتم که آن فزوني تو را باشد. ولي پادشاهي تو. خدايا، بزرگ‌تر، و سلطنت با دوام‌تر، از آن است که طاعت اطاعت کنندگان در آن بيفزايد، يا نافرماني گنهکاران از آن بکاهد، پس بر من رحم کن، اي مهربان‌ترين مهربانان، و از من درگذر، اي صاحب جلال و اکرام، و توبه‌ام را بپذير زيرا که تويي آن توبه پذير مهربان.
