استجابت دعا

رسول اكرم صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم فرمود: هر كس اين نام‌ها را بخواند، خدا دعاى او را مستجاب مى‌فرمايد. اگر اين نام‌ها بر صفحه‌هاى آهن خوانده شود، به اذن خدا آن آهن گداخته مى‌شود. سوگند به كسى كه مرا به حق به پيامبرى فرستاده است، اگر كسى دچار تشنگى و گرسنگى شديد باشد و اين دعا را بخواند، گرسنگى و تشنگى او برطرف مى‌شود. سوگند به كسى كه مرا به حق به پيامبرى فرستاد است، اگر كسى آن را بر كوهى (كه ميان او و مقصدش قرار گرفته) بخواند، در كوه راهى پيدا شده و از آن بگذرد. سوگند به كسى كه مرا به حق به پيامبرى فرستاده است، اگر اين دعا براى شفاى ديوانه‌اى خوانده شود، از ديوانگى رهايى يابد. اگر براى زنى كه زايمانش سخت شده خوانده شود، خداوند زايمان او را آسان گرداند. اگر اين دعا را بخواند در حالى كه خانه‌اش ميان شهرى باشد كه در حال سوختن است، منزل او نجات يافته و نخواهد سوخت. اگر چهل شب جمعه اين دعا را بخواند، خدا تمام گناهان او را بيامرزد... قسم به كسى كه مرا به حق به پيامبرى برانگيخت، هيچ اندوهگينى آن را نمى‌خواند مگر اينكه خداوند به رحمتش غم او را در دنيا و آخرت برطرف فرمايد. سوگند به كسى كه به حق مرا به پيغمبرى برانگيخت، كسى كه مى‌خواهد بر فرمانرواى ستمگر وارد شود، اگر قبل از ملاقات وديدن او اين دعا را بخواند، خدا فرمانروا را فرمانبر او كرده و شرّ او را كفايت مى‌فرمايد. و دعا اين است :
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ يَا مَنِ احْتَجَبَ بِشُعَاعِ نُورِهِ عَنْ نَوَاظِرِ خَلْقِهِ يَا مَنْ تَسَرْبَلَ بِالْجَلاَلِ وَالْعَظَمَةِ وَاشْتَهَرَ بِالتَّجَبُّرِ فِي قُدْسِهِ يَا مَنْ تَعَالَى بِالْجَلاَلِ وَالْكِبْرِيَاءِ فِي تَفَرُّدِ مَجْدِهِ يَا مَنِ انْقَادَتِ الاُْمُورُ بِأَزِمَّتِهَا طَوْعاً لاَِمْرِهِ يَا مَنْ قَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَالاَْرَضُونَ مُجِيبَاتٌ لِدَعْوَتِهِ يَا مَنْ زَيَّنَ السَّمَاءَ بِالنُّجُومِ الطَّالِعَةِ وَجَعَلَهَا هَادِيَةً لِخَلْقِهِ يَا مَنْ أَنَارَ الْقَمَرَ الْمُنِيرَ فِي سَوَادِ اللَّيْلِ الْمُظْلِمِ بِلُطْفِهِ يَا مَنْ أَنَارَ الشَّمْسَ الْمُنِيرَةَ وَجَعَلَهَا مَعَاشاً لِخَلْقِهِ وَجَعَلَهَا مُفَرِّقَةً بَيْنَ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ بِعَظَمَتِهِ يَا مَنِ اسْتَوْجَبَ الشُّكْرَ بِنَشْرِ سَحَائِبِ نِعَمِهِ، أَسْأَلُكَ بِمَعَاقِدِ الْعِزِّ مِنْ عَرْشِكَ وَمُنْتَهَى الرَّحْمَةِ مِنْ كِتَابِكَ وَبِكُلِّ اسْمٍ هُوَ لَكَ سَمَّيْتَ بِهِ نَفْسَكَ أَوِ اسْتَأْثَرْتَ بِهِ فِي عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَكَ وَبِكُلِّ اسْمٍ هُوَ لَكَ أَنْزَلْتَهُ فِي كِتَابِكَ أَوْ أَثْبَتَّهُ فِي قُلُوبِ الصَّافِّينَ الْحَافِّينَ حَوْلَ عَرْشِكَ فَتَرَاجَعَتِ الْقُلُوبُ إِلَى الصُّدُورِ عَنِ الْبَيَانِ بِإِخْلاَصِ الْوَحْدَانِيَّةِ وَتَحْقِيقِ الْفَرْدَانِيَّةِ مُقِرَّةً لَكَ بِالْعُبُودِيَّةِ وَأَنَّكَ أَنْتَ اللهُ أَنْتَ اللهُ أَنْتَ اللهُ لاَإِلَهَ إِلّاَ أَنْتَ، وَأَسْأَلُكَ بِالاَْسْمَاءِ الَّتِي تَجَلَّيْتَ بِهَا لِلْكَلِيمِ عَلَى الْجَبَلِ الْعَظِيمِ فَلَمَّا بَدَا شُعَاعُ نُورِ الْحُجُبِ مِنْ بَهَاءِ الْعَظَمَةِ خَرَّتِ الْجِبَالُ مُتَدَكْدِكَةً لِعَظَمَتِكَ وَجَلاَلِكَ وَهَيْبَتِكَ وَخَوْفاً مِنْ سَطْوَتِكَ رَاهِبَةً مِنْكَ فَلاَ إِلَهَ إِلّاَ أَنْتَ فَلاَ إِلَهَ إِلّاَ أَنْتَ فَلاَ إِلَهَ إِلّاَ أَنْتَ، وَأَسْأَلُكَ بِالاِسْمِ الَّذِي فَتَقْتَ بِهِ رَتْقَ عَظِيمِ جُفُونِ عُيُونِ النَّاظِرِينَ الَّذِي بِهِ تَدْبِيرُ حِكْمَتِكَ وَشَوَاهِدُ حُجَجِ أَنْبِيَائِكَ يَعْرِفُونَكَ بِفِطَنِ الْقُلُوبِ وَأَنْتَ فِي غَوَامِضِ مُسَرَّاتِ سَرِيرَاتِ الْغُيُوبِ أَسْأَلُكَ بِعِزَّةِ ذَلِكَ الاِسْمِ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَأَنْ تَصْرِفَ عَنِّي جَمِيعَ الاْفَاتِ وَالْعَاهَاتِ وَالاَْعْرَاضِ وَالاَْمْرَاضِ وَالْخَطَايَا وَالذُّنُوبِ وَالشَّکِّ وَالشِّرْكِ وَالْكُفْرِ وَالنِّفَاقِ وَالشِّقَاقِ وَالْغَضَبِ وَالْجَهْلِ وَالْمَقْتِ وَالضَّلاَلَةِ وَالْعُسْرِ وَالضِّيقِ وَفَسَادِ الضَّمِيرِ وَحُلُولِ النَّقِمَةِ وَشَمَاتَةِ الاَْعْدَاءِ وَغَلَبَةِ الرِّجَالِ إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعَاءِ لَطِيفٌ لِمَا تَشَاءُ وَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.
خدایا! اى كه به سبب پرتو نور خود از نظر مخلوقاتش پنهان شده! اى كسى كه پيراهن جلالت و بزرگى را پوشيده و به جبروت و منزّه بودن (از نقص‌ها و عيب‌ها) شناخته شده! اى كسى كه بلند مرتبه است به سبب جلالت و بزرگوارى و شرف خود! اى كه همه چيز از فرمان او اطاعت نموده! اى كه آسمان‌ها و زمين‌ها به پاى ايستاده‌اند در حالى كه او را فرمانبردارند! اى كه آسمان را به ستاره‌هاى طلوع كننده، زينت بخشيده و آنها را راهنماى مخلوقات گردانيده! اى كه ماه روشن را در سياهى شب تاريك به لطف خود روشن كرده! اى كسى كه آفتاب روشن را نورانى گردانيده و آن را سبب زندگانى (يا زمان تحصيل معاش) براى خلق خود گردانيده، آن را جداكننده ميان شب و روز به بزرگى خود قرار داده! اى كه به سبب گسترده نمودن ابرهاى نعمت‌زا، سزاوار شكر است! از تو به عزّتت و رفيع بودن عرش تو درخواست مى‌كنم، به رحمت‌هاى نوشته در كتاب تو، به هر نامى كه براى تو است و به آن خود را ناميده‌اى يا آن را در علم پنهان خود نهاده‌اى و به هر نامى كه براى توست كه آن را در كتاب خود نازل نموده‌اى يا در دل‌هاى صف كشندگان و طواف‌كنندگان دور عرشت نوشته‌اى، پس دل‌ها و سينه‌ها با اخلاص، يگانگى تو را اقرار كرده، بى‌همتايى تو را پذيرفته و بندگى تو را مى‌كنند ومى‌گويند: «تو خدايى، تو خدايى، تو خدايى، نيست خدايى مگر تو، تو را به نام‌هايى مى‌خوانم كه آنها را براى موسى كليم الله بر كوه بزرگ ظاهر نموده‌اى، پس چون شعاع روشنى حجاب‌هاى تو از روشنى تو ظاهر شد، كوه‌ها از هم پاشيدند و جهت بزرگى و جلالت و ترس از قهر تو هموار گرديدند، نيست خدايى مگر تو، نيست خدايى جز تو، نيست خدايى مگر تو، تو را به نامى مى‌خوانم كه به بركت آن به هم چسبيده بودن شديد پلك چشم‌هاى نگاه‌كنندگان را گشوده‌اى، چنان نامى كه تدبير دانش تو و شاهد دليل‌هاى پيغمبران توست، ايشان تو را از راه زيركى دل‌هاى خود مى‌شناسند و حال آن كه حقيقت تو پوشيده و پنهان و نهان و مخفى است. به عزّت آن نام درخواست دارم كه رحمت فرستى بر محمّد و بر آل محمّد، بازدارى از من ]و خويشان و همه مردان مؤمن و زنان مؤمنه[ آفت‌ها و بلاها و بيمارى‌ها و خطاها و گناهان را، نيز شك نمودن و شرك ورزيدن و كفر و عداوت و نفاق و گمراهى و نادانى، و بغض و غضب و پريشانى را، هم‌چنين تنگدستى و اعتقادات بد و وارد شدن عقوبت و سرزنش دشمنان و مسلّط شدن ديگران بر من را، كه تو شنواى دعايى، مهربانى آنچه كه خواهى و درود بفرست بر محمد و آل او، اى رحم كننده‌ترين رحم كنندگان. و نيست حركتى و توانايى مگر براى خداى بلند مرتبه بزرگ.
گفته شده كه سلمان فارسى به پيامبر عرضه داشت: اى فرستاده خدا! پدر و مادرم فدايت باد آيا اين دعا را به مردم نياموزم؟ پيامبر اكرم فرمود: نه اى بنده خدا ]كه اگر چنين كنى[ نماز را ترك مى‌كنند و مرتكب گناهان كبيره مى‌شوند در حالى كه گناه آنان و خانواده و همسايگانشان و هر كه در مسجد و شهرشان مى‌باشد آمرزيده مى‌شود اگر خداى را به اين نامها بخوانند. (اين عبارت كنايه از عظمت دعا مى‌باشد نه اينكه اگر كسى نمازى كه ستون دين مى‌باشد را ترك كند و به قرائت اين دعا بپردازد گناه او بخشوده مى‌شود).

منشورات
k