- امام صادق علیه السلام: دعا کن و مگو که کار از کار گذشته است. زیرا دعا، عین عبادت است. خداوند می فرماید: «کسانی که از عبادت من گردن فرازی کنند؛ به زودی با خواری به دوزخ در می آیند.» و فرموده است: «مرا بخوانید تا پاسختان دهم.»
- امام صادق علیه السلام: خداوند به وسیله ی دعا آنچه را که می داند برای آن به درگاهش دعا می شود و او، آن را اجابت می نماید، دفع می کند و اگر بنده به آن دعا موفق نشده بود، هرآینه به او بلایی می رسید که ریشه اش را از زمین می کند.
- امام علی علیه السلام: دعا کلید های کامیابی و رمز های رستگاری است و بهترین دعا دعایی است که از سینه ی پاک و دلی پارسا برآید. مناجات مایه ی نجات است و اخلاص، مایه ی خلاص. پس هرگاه هراس و بی تابی بالا گرفت به خدا باید پناه جست.
- امام صادق علیه السلام: هرگاه به یکی از شما رقت قلب دست داد، دعا کند. زیرا قلب تا خالص نشود رقت نمی یابد.
- امام صادق علیه السلام: لقمان به فرزندش گفت: «...وقتی بر مرکب خویش سواری، به خواندن کتاب خدا بپرداز، وقتی سرگرم کار هستی تسبیح بگو، و هرگاه که تنها بودی به دعا مشغول شو.»
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله به علی علیه السلام فرمود: به برکت وجود امامان از نسل توست که به امتم باران داده می شود و دعایشان مستجاب می شود، خداوند، بلا را از آنان برمیگرداند و رحمت، از آسمان فرود می آید.
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرگاه فردی از شما دعا می کند، تقاضاهای بزرگ بنماید؛ زیرا بر خداوند هیچ چیز بزرگ (سنگین) نمی آید.
- امام علی علیه السلام: دعا کردن را پنج موقع مغتنم شمارید: هنگام خواندن قرآن، هنگام اذان، هنگام بارش باران، هنگام برخورد دو صف برای شهادت و هنگام دعای ستمدیده. زیرا هیچ مانعی میان آن و عرش نیست.
- امام باقر علیه السلام می فرماید: خداوند از میان بندگان مومنش بنده ای را که بیشتر دعا کند دوست می دارد. پس بر شما باد دعا کردن در سحرگاهان تا طلوع خورشید؛ زیرا این، وقتی است که در آن درهای آسمان باز می شود و روزی ها تقسیم می شود و حاجت های بزرگ برآورده می گردد.
- امام صادق علیه السلام: جدم می فرمود:«در دعا کردن پیش دستی کنید؛ زیرا بنده، چنان چه اهل دعا باشد وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«صدایی آشناست!» و چنان چه اهل دعای بسیار نباشد، وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«تا به حال کجا بودی؟!»
- امام صادق علیه السلام: هرگاه حاجتی داشتی، وضو بگیر و دو رکعت نماز بخوان، سپس حمد و ثنای خدا را به جای بیاور و نعمت هایش را یاد کن، آنگاه دعایت اجابت می شود.
- امام صادق علیه السلام : هرکه شب را با وضو بخوابد، آن شب، بسترش مسجد اوست و اگر برخیزد و نماز بخواند و سپس به ذکر خدا بپردازد، هرچه از خدا بخواهد، به او عطا می فرماید.
-
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرکس دعایش را به همه ی مردان و زنان مومن تعمیم دهد، دعایش مستجاب می شود.
-
سپاس خداى را سزاست بر هر نعمتى كه بر من ارزانى داشته يا موجود مى باشد.
- پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله : دعا، كليد حاجت است و لقمههاى حلال، دندانه هاى آن كليدند.
- پیامبر خدا صلىاللهعليهوآله : خداوند عزّوجل شرم میکند از بندهاش که با جماعت ، نماز بخواند و سپس حاجتش را از او بخواهد و برود و حاجتش را برآوده نسازد.
- امام صادق عليهالسلام : دعا، مخزن اجابت است، همچنان كه ابر مخزن باران است.
- پیامبر خدا صلىاللهعليهوآله : ناتوانترین مردم كسی است كه از دعا كردن ناتوان باشد.
- پیامبر اکرم صلىاللهعليهوآله : ترک دعا گناه است.
روز پنجم
«أَلْيَوْمُ الخَامِسُ»
اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ فِي اللَّيْلِ إِذْ أَدْبَرَ وَ الصُّبْحِ إِذَا أَسْفَرَ وَ لَكَ الْحَمْدُ حَمْداً يَبْلُغُ أَوَّلُهُ شُكْرَكَ وَ عَاقِبَتُهُ رِضْوَانَكَ وَ لَكَ الْحَمْدُ فِي السَّمَاوَاتِ مَحْمُوداً وَ فِي عِبَادِكَ مَعْبُوداً. اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ فِي الْقَضَاءِ وَ لَكَ الْحَمْدُ فِي الرَّخَاءِ وَ لَكَ الْحَمْدُ فِي النِّعَمِ الظَّاهِرَةِ وَ لَكَ الْحَمْدُ فِي النِّعَمِ الْبَاطِنَةِ وَ لَكَ الْحَمْدُ فِي النِّعَمِ الْمُتَظَاهِرَةِ وَ لَكَ الْحَمْدُ رَبُّ الْحَمْدِ وَ وَلِيُّ الْحَمْدِ مِنْكَ بَدَأَ الْحَمْدُ وَ إِلَيْكَ يَنْتَهِي الْحَمْدُ الْحَمْدُ لِلهِ أَوَّلَ اللَّيْلِ وَ آخِرَ النَّهَارِ وَ الْحَمْدُ لِلهِ فِي الْاَوَّلِينَ وَ الْآخِرِينَ وَ الْحَمْدُ لِلهِ مِلْءَ السَّمَاوَاتِ وَ الْاَرَضِينَ وَ مَا يَشَاءُ بَعْدَ ذَلِكَ حَتَّى يَرْضَى الْحَمْدُ لِلهِ عَدَدَ خَلْقِهِ وَ أَفْضَلَ مِنْ ذَلِكَ مَا تَشَاءُ فَإِنَّهُ أَحْصَى كُلَّ شَيْءٍ عَدَداً وَ أَوْسَعَ كُلَّ شَيْءٍ رَحْمَةً الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْاَرْضَ وَ مَا بَيْنَهُمَا فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِي رَفَعَ السَّمَاوَاتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تُرَى الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِي جَعَلَ فِي السَّمَاءِ رِزْقَنَا وَ مَا وَ عَدَنَا رَبُّنَا الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِي زَيَّنَ السَّمَاءَ الدُّنْيَا بِالْمَصَابِيحِ وَ جَعَلَهَا رُجُوماً لِلشَّيَاطِينِ الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِي جَعَلَ الْاَرْضَ وَ أَنْبَتَ لَنَا مِنَ الشَّجَرِ وَ الزَّرْعِ وَ الْفَوَاكِهِ وَ النَّخْلِ أَلْوَاناً الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِي جَعَلَ فِي الْاَرْضِ جَنَّاتٍ وَ أَعْنَاباً وَ فَجَّرَ فِيهَا عُيُوناً وَ جَعَلَ فِيهَا أَنْهَاراً الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِي جَعَلَ فِي الْاَرْضِ رَوَاسِيَ أَنْ تَمِيدَ بِهَا فَجَعَلَهَا لِلْاَرْضِ أَوْتَاداً الْحَمْدُلِلهِ الَّذِي سَخَّرَ لَنَا الْبَحْرَ لِتَجْرِيَ الْفُلْكُ فِيهِ بِأَمْرِهِ وَ لِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَ جَعَلَ لَنَا مِنْهُ حِلْيَةً نَلْبَسُهَا وَ لَحْماً طَرِيّاً* الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِي سَخَّرَ لَنَا الْاَنْعَامَ لِنَأْكُلَ مِنْهَا وَ جَعَلَ لَنَا مِنْهَا رُكُوباً وَ جَعَلَ لَنَا مِنْ جُلُودِ الْاَنْعَامِ بُيُوتاً وَ لِبَاساً وَ فِرَاشاً وَ مَتَاعاً إِلَى حِينٍ الْحَمْدُ لِلهِ الْكَرِيمِ فِي مُلْكِهِ الْقَادِرِ عَلَى أَمْرِهِ الْمَحْمُودِ فِي صُنْعِهِ اللَّطِيفِ بِعِلْمِهِ الرَّءُوفِ بِعِبَادِهِ وَ الْمُسْتَأْثِرِ بِجَبَرُوتِهِ فِي عِزِّ جَلاَلِهِ وَ هَيْبَتِهِ الْحَمْدُ لِلهِ الْفَاشِي فِي خَلْقِهِ حَمْدُهُ الظَّاهِرِ بِالْكِبْرِيَاءِ مَجْدُهُ الْبَاسِطِ بِالْخَيْرِ يَدُهُ. الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِي تَرَدَّى بِالْحَمْدِ وَ تَعَطَّفَ بِالْفَخْرِ وَ تَكَبَّرَ بِالْمَهَابَةِ وَ اسْتَشْعَرَ بِالْجَبَرُوتِ وَ احْتَجَبَ بِشُعَاعِ نُورِهِ عَنْ نَوَاظِرِ خَلْقِهِ الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِي لاَ مُضَادَّ لَهُ فِي مُلْكِهِ وَ لاَ مُنَازِعَ لَهُ فِي أَمْرِهِ وَ لاَ شِبْهَ لَهُ فِي خَلْقِهِ لاَ إِلَهَ إِلَّا هُوَ لاَ رَادَّ لِاَمْرِهِ وَ لاَ دَافِعَ لِقَضَائِهِ لَيْسَ لَهُ ضِدٌّ وَ لاَ نِدٌّ وَ لاَ عَدْلٌ وَ لاَ شِبْهٌ وَ لاَ مِثْلٌ وَ لاَ يُعْجِزُهُ مَنْ طَلَبَهُ وَ لاَ يَسْبِقُهُ مَنْ هَرَبَ وَ لاَ يَمْتَنِعُ مِنْهُ أَحَدٌ خَلَقَ عَلَى غَيْرِ أَصْلٍ وَ ابْتَدَأَهُمْ عَلَى غَيْرِ مِثَالٍ وَ قَهَرَ الْعِبَادَ بِغَيْرِ أَعْوَانٍ وَ رَفَعَ السَّمَاءَ بِغَيْرِ عَمَدٍ وَ بَسَطَ الْاَرْضَ عَلَى الْهَوَاءِ بِغَيْرِ أَرْكَانٍ الْحَمْدُ لِلهِ عَلَى مَا مَضَى وَ مَا بَقِيَ وَ لَهُ الْحَمْدُ عَلَى مَا يُبْدِي وَ عَلَى مَا يُخْفِي وَ عَلَى مَا كَانَ وَ عَلَى مَا يَكُونُ. اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى حِلْمِكَ بَعْدَ عِلْمِكَ وَ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى عَفْوِكَ بَعْدَ قُدْرَتِكَ وَ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى صَفْحِكَ بَعْدَ إِعْذَارِكَ وَ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا تَأْخُذُ وَ عَلَى مَا تُعْطِي وَ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا يُبْلَى [تُبْلِي] وَ يُبْتَلَى [تَبْتَلِي] وَ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى أَمْرِكَ حَمْداً لاَ يَعْجِزُ عَنْكَ وَ لاَ يَقْصُرُ دُونَ فَضْلِهِ رِضَاكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ وَ صَلَّى اللهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِين.
خدایا !ستایش شایستهٔ نرست در شب آنگاه که پایان پذیرد و در صبح هنگامی که آشکارگردد و ستایش تو را سزاست ستایشی که آغازش به سپاسگزاری تو رسد و پایانش به رضوان و خشنودیت پایان پذیرد؛ ستایش تو را سزاست در آسمانها که ستوده ای ودر بندگان و شهرهایت که مورد پرستشی . خدایا !اسپاس و ستایش تو را سزاست در مقدراتت ودرحال وسعت و آسایش و در وقت فشار و سختی و در نعمتهای آشکار و در نعمتهای پنهان و در نعمتهای پیاپی و توراست ستایشی ؟ ای پروردگار ستایش و ای سرپرست آن! ستایش از تو آغاز شده و به تو پایان پذیرد. ستایش خدای را در آغاز شب و پایان روز و ستایش خدای را در گذشتگان و آیندگان و ستایش خدای را به وسعت آسمانها و زمینها و آنچه وی پس از آن خواسته باشد تا آنگاه که خشنود گردد. ستایش خدای را به شمارهٔ آفریدگانش و بیش از این هر اندازه که خواهد؛ زیرااو هر چیز را به شماره در آورد و رحمت و علمش همه چیز را فراگرفته است : ستایش خدایی را سزاست که آسمانها و زمین و آنچه را که |میان آن دو است در شش روز آفرید؛ سپس به عرش پرداخت؛ ستایش خدایی را سزاست که آسمانها را بدون ستونی که دیده شود برافراشت؛ ستایش خدایی را سزاست که آسمان دنیا را به چراغها زیت داد و آنها را وسیلهٔ دور کردن شیاطین نمود. ستایش خدایی را سزاست که زمین را گسترانید و برای ما در آن گونه های مختلف از درخت و زراعت و میوه جات و خرما رویانید؛ ستایش خدایی را سزاست که در زمین بوستان ها وانگور ها قرار داد و چشمه ها جوشانید و نهرها قرار داد؛ ستایش خدایی را سزاست که در زمین کوههای استواربنیان نهاد، تا ما را نلرزاند و آنها را میخهایی برای زمین قرار داد. ستایش خدایی را سزاست که دریا را مسخرما نمود؛ تا کشتی در آن به امر وی جریان یابد و از بخشش بسیارش طلب کنیم، و از آن دریا زینتی برای ما آماده کرد که با ان خود را زینت دهیم وگوشتی تازه به دست آوردیم. ستایش خدایی را سزاست که چهار پایان رامسخر ما نمود تا از آنها بخوریم و آنها را وسیلهٔ حمل و نقل ما کرد، و از پوست آنها در دنیا برایمان خانه و لباس و فرش و اسباب زندگی قرار داد؛ ستایش خدایی را سزاست | که در پادشاهیش بزرگوار و نسبت به مخلوقاتش نیرومند و در کارش توانا و در مورد موجوداتش ستوده و در علمش دقیق و نسبت به بندگانش مهربان و سلطنت و عظمتش را در عزت و جلال و هیبت مخصوص به خود قرار قدرتش آشکار و دست رحمتش به نیکی گشاده است؛ ستایش خدایی را داد. ستایش خدایی را سزاست که ستایشش در خلق هویدا و به عظمت قدرتش اشکار ودست رحمتش به نیکی گشاده است؛ ستایش خدایی را سزاست که لباس ستایش به تن دارد و با فخر توجه نموده و به هیبت بزرگی یافت و عظمت یر او پرشیده شده، و به پرتور نور خود از دیدگان خلق در حجاب قرار گرفت. ستایش خدایی را سزاست که هیچ دشمنی و ضدیتی در پادشاهیش، و ستیزهجویی در فرمانشن و همانندی در میان خلق خود ندارد؛ هیچ معبودی جز او نیست فرمانش بازگرداننده و حکمش را جلوگیری کننده ای نیست؛ نه ضدی دارد و نه مانندی و نه نظیر و شبیهی و نه مثلی ؛ کسی که او را طلب کند، درماندها ش نکند و کسی که از او بگریزد بر او پیشی نجوید وهیچکس از وی امتناع نورزد؛ مخلوق را بدون اصل و مشابهی آفرید و بدون نمونه به خلقتشان آغاز کرد و بدون یاور بندگان را مقهور خویش ساخت ، وآسمان راہی ستون برافراشت و زمین رابر روی هوا بدون پایه بگسترانید. ستایش شایستهٔ خداوند است بر آنچه گذشته و بر آنچه باقی مانده؛ ستایش شایستهٔ خداوند است بر آنچه آشکارسازد و بر آنچه پنهان دارد آئجه بوده و خواهان بود. خدایا! ستایش تورا سزاست بربردباریت پس از دانستنت وبر گذشتت با وجود قدرتت و بر چشم پوشیت بعد از فرستادن حجت و دلیل و ستایش شایستهٔ توست بر آنچه بگیری و بر آنچه عطا فرمایی، و بر آنچه آزمایش کنی و آنچه گرفتار سازی و ستایش تو را سزاست بر فرمانت؛ ستایشی که از تو باز نمانده و امتداد یابد تا به بهترین مرتبه ی خشنودیت برسد.
