نیایش عبد الرحمن جامی

نیایش عبد الرحمن جامی

نور الدین عبد الرحمن بن احمد محمد معروف به جامی و ملقب به "خاتم الشعرا" از ادیبان و صوفیان و شاعران سده ی نهم هجری بوده است. وی ده ها آثار به زبان های فارسی و عربی از خود بر جا گذاشته است.

 

جامی

 

متن زیر یکی از نیایش های این ادیب می باشد: 

خداوندا! سپاس تو بر زبان نمی آریم و ستایش تو بر نمی شماریم.
خداوندا! هرچه در صحایف کائنات از جنس اثنیه و محامد است، همه بر جانب عظمت و کبریای تو عاید است.
خداوندا! از دست و زبان ما چه آید که سپاس و ستایش تو را شاید؛ تو چنانی که خود گفته ای و گوهر ثنای تو آن است که خود سفته ای:


آن جا که کمال کبریای تو بود             عالم نمی از بحر عطای تو بود
ما را چه حد حمد و ثنای تو بود           هم حمد و ثنای تو سزای تو بود


خدایا! جایی که زبان آور «انا افصح» عَلم فصاحت انداخته و خود را در ادای ثنای تو عاجز شناخته، هر شکسته زبانی را چه امکان زبان گشایی و هر آشفته رایی را چه یارای سخن آرایی؟ بلکه این جا اظهار اعتراف به عجز و قصور عین قصور است و با آن سرور دین و دنیا در این معنی مشارکت جستن از حسن ادب حضور.
الهی! غشاوه غفلت از بصر بصیرت ما بگشای و هر چیز را چنان که هست به بنمای.
الهی! نیستی را بر ما در صورت هستی جلوه مده.
الهی! از نیستی بر جمال هستی پرده منه.
الهی! این صور خیالی را آیینه تجلیات جمال خود کن نه علت حجاب و دوری.
الهی! این نقوش وهمی را سرمایه دانایی و بینایی ما گردان، نه آلت جهالت و کوری.
الهی! محرومی و مجهوری ما همه از ماست ما را با ما مگذار!
الهی! ما را از ما رهایی کرامت کن و با خود آشنایی ارزانی دار.

منشورات
k